Kalendarz do wydrukowania 2024 (pdf) Pobierz. Wersja kalendarza na 2024 rok do druku z numerami tygodnia, świętami i dniami okolicznościowymi. Miesiące także po angielsku. Kalendarz w układzie pionowym 3 x 4 do wydrukowania na kartce A4, A3 lub większym. Kalendarz pionowy ze świętami (pdf) Pobierz. A poniżej podobny kalendarz w

W tym roku wiosna w Krainie Elfów była wyjątkowo piękna. Nad polaną unosiła się jeszcze poranna rosa, a słońce dopiero wyłaniało się zza chmur. Niektóre elfy wybrały się na jogging i cieszyły się wszystkimi urokami poranka. Większość z nich jednak nadal smacznie spała, przynajmniej do czasu, gdy zbudziło je głośne Elfy, czas na śniadanie! Dziś mamy ważny dzień, więc bądźcie na czas!Tamtego dnia wypadał Pierwszy Dzień Wiosny, więc warto było ustawić się jak najwcześniej w kolejce do pod domem Elfa Smakosza i zamówić jakieś wyjątkowe danie na ten dzień. Do wyboru było absolutnie wszystko, co tylko mogło przyjść do głowy elfowi. Niestety Elf Smakosz miał także inne obowiązki, więc mógł przyjąć tylko ograniczoną ilość zamówień. Niektóre zgłoszone pomysły były zabawne, jak na przykład naleśniki w kształcie głowy misia z polewą z arktycznych malin. Zaraz zaraz, ale czy maliny na pewno rosną na Arktyce? To temat na nieco później, ale zdradzę Ci mały sekret już teraz. Kilka dni podróży na północ, zaraz za Krainą Elfów, mieszkają na górzystym, oblodzonym terenie polarne niedźwiedzie, które co jakiś czas schodzą w doliny celem uprawy warzyw i owoców. Niektóre z tych zdrowych przysmaków są dostarczane również elfom, w zamian za magiczny pyłek zbieranyz kwiatów. Ponieważ jest tam niesamowicie zimno, niedźwiedzie nazywają wszystkie swoje uprawy „arktycznymi”. Gwarantuję, że w smaku są fantastyczne!Nie wszyscy jednak tego dnia byli szczęśliwi. Elf Niejadek budząc się rankiem był wyczerpany. Przespał pełne 8 godzin, a mimo to oczy kleiły mu się od samego rana. Pomyślał jedynie:- Znowu cały dzień spędzimy na jedzeniu. A mi się przecież wcale nie chce jeść! – powiedziawszy to obrócił się na drugi bok i zaczął rozmyślać jak uniknąć dzisiejszego festiwalu Tyle rzeczy mógłbym dziś zrobić. Moczyć nogi w rzece za pagórkiem, albo sadzić nowe kwiaty na polanie, albo…poprosić wróżki kwiatowe, żeby znalazły dla mnie jakieś ciekawsze zajęcie na dziś!To jest właśnie to! – Niejadek zerwał się z łóżka, ubrał, umył zęby i uczesał włosy, po czym wybiegł ze swojego domku w poszukiwaniu wróżek. Był jeszcze wczesny ranek, więc szansa na znalezienie którejś z nich była wysoce przemaszerował przez wioskę z podniesioną głową, nie zważając na pytania elfów o to, czy udało mu się już złożyć zamówienie z okazji Nie, ja mam dziś ważniejsze rzeczy do zrobienia. Jedzenie? Proszę was, codziennie coś jecie, co to za różnica?- Ale Niejadku – powiedziała Konwalia, która była elfim ogrodnikiem i dbała o wszystkie kwiatyw Krainie Elfów – jedzenie to podstawa Twojego zdrowia! Misie polarne wkładają w swoje uprawy dużo czasu i serca, żebyś miał wszystko co najlepsze. Oczywiście sport jest równie ważny, ale nie dostarczy Ci wszystkich potrzebnych witamin i Nic mnie to nie obchodzi – żachnął się Niejadek, wiedząc gdzieś w głębi, że Konwalia ma rację. Cóż jednak miał poradzić, skoro nigdy nie jest głodny?- Co w takim razie dziś planujesz? Wiesz, że tylko dwa razy w roku Misie schodzą do nas z górz wyjątkowymi przysmakami? Przynoszą arktyczne maliny, jabłka o smaku gumy balonowej i wiele innych cudownych rzeczy, które muszą rosnąć prawie 6 miesięcy zanim można je zerwać z ot tak sobie chcesz z tego zrezygnować? – Konwalia nie kryła swojego Konwalio, dziś jestem umówiony na spotkanie z kwiatowymi wróżkami, naprawdę się spieszę. - Niejadek ruszył w dalszą drogę z przeświadczeniem o swojej zamyśliła się i zmartwiona doszła do wniosku, że Niejadek zapewne jest chory, lub boli go brzuch, skoro chce opuścić okazję wspólnej uczty. Jako ekspertka od roślin poszła odnaleźć królową wszystkich kwiatowych wróżek i zaczerpnąć jej porady. Może ona będzie mogła pomóc Niejadkowi? Jak pomyślała tak też zrobiła. Królowa wróżek kwiatowych Viola wysłała na spotkanie z Niejadkiem wróżkę Abelię i jej kolegę Bratka. Jakże pomylił się Niejadek sądząc, że natknął się na nich przypadkiem!- O, wróżki! – Wykrzyknął elf wskazując palcem na dwa wielkie kwiaty w środku lasu – wróżki kochane, mam do Was ogromną prośbę. Czy mogę pomóc w jakiś zajęciach przy kwiatach? Zapachy w wiosce przyprawiają mnie o zawrót głowy i nie mogę już wytrzymać. Chętnie Wam dziś Witaj Niejadku- powiedziała Abelia siedząca na ogromnej lilii – my również będziemy dziś pomagaćw zbiorach, dlatego szykujemy się na małą wyprawę w góry. Zaraz wyczarujemy Ci cieplejsze ubranie, żebyś mógł nam obsypała Niejadka złotym pyłem i ni stąd ni zowąd na Niejadku pojawiła się puchowa kurtka, ciepłe zimowe buty, rękawice i Wspaniale! – Bratek zwrócił się do Niejadka widząc go w nowym stroju – teraz powinieneś bez problemu przywitać A wy? Wy nie potrzebujecie zimowych ubrań? – Niejadek nie krył zdziwienia widząc elfy odziane jedynie z swoje tradycyjne stroje z cienkich Nie, ponieważ pył chroni nas przed zimnem, deszczem i trójka wyruszyła na północ. Elfy poprosiły przelatujące nieopodal gęsi, żeby pomogły im przetransportować się w góry. Ponieważ byli z wróżkami dobrymi przyjaciółmi, gęsi zabrały na plecy każdego z osobna i w niedługim czasie lądowali już u stóp jako pierwszy stanął na ziemi i zaczął zgodnie z kompasem szukać kierunku dalszej Czy to nie powinno być po prawej, w małym zagajniku z sosen? – Zapytała Co roku Misie zmieniają teren i przenoszą się w część gór, która jest mniej wietrzna. Na razie stoimy w dolinie. – Bratek wskazał ręką naokoło, gdzie rozpościerały się pola uprawne. – Tylko zobaczcie! Tak mało zbiorów zostało na krzakach, zapewne Misie już wszystko pozbierały. Zostało już niewiele pracy, ale pomożemy im zebrać resztę. Najpierw zapytajmy, czy potrzebują jeszcze naszej pomocy. Chodźmy!Na szczęście podróżnicy znaleźli bezproblemowo osadę, gdyż z oddali widać było dym unoszący z sięz chatki. No tak, przecież Misie znane są z tego, że lubią ciepło. Widocznie temperatura spadła tak nisko, że ani grube futro, ani kolorowe wełniane swetry nie grzeją je było łatwo odróżnić. Każdy z nich miał białe, miękkie futro, ale spody ich łapek i nosy miały charakterystyczne wzory. Jeden miał nos zielony w czerwone kropki, drugi niebieski w żółte pasy,a kolejny czerwony w białe kwadraty. Misiów było ze 20, a każdy inny i z nosem w zielone kropki zauważył ze swojej chatki podróżników i otwierając na oścież okno krzyknął:- Elf i wróżki! Co za niespodzianka! Chodźcie do nas czym prędzej, bo na dworze jest okropnie trójka wgramoliła się do chatki. Miś z nosem w paski podał im kubki z ciepłym kakao. Niejadek wzdrygnął się lekko i pomyślał – O nie, znowu! Czyżbyśmy trafili na porę obiadową?.- Misie, to jest Elf Niejadek. Ponieważ bardzo chciał nam pomóc przy zbiorach, postanowiliśmy go ze sobą zabrać. Czy macie dla niego jakieś specjalne zadanie? – Abelia mrugnęła porozumiewawczo do Cedrusa, Misia z nosem w zielone Misie zajęły się podróżnikami, opowiadając o planach zbiorów na dzisiejszy dzień. W tym czasie Abelia szepnęła na ucho Misiowi:- Misiu, nasz Elf ma duży problem z jedzeniem. Obserwujemy go już od jakiegoś czasu i wydaje się nam, że nie dostrzega on powagi zdrowego jedzenia. Je mało, a to co je nie jest najlepszej jakości. Czy masz jakiś plan? Jak możemy przekazać mu jak ważne jest zjadanie całego obiadu? Ponieważ je mało, nigdy nie ma siły. Chodzi wcześnie spać, a mimo to jest od samego rana zmęczony. Zobacz tylko jak mu zimno, cały się trzęsie!Miś spojrzał zaniepokojony na Niejadka, lecz po chwili nie mógł opanować śmiechu. Mały elf, o wielkim czerwonym od zimna nosie i przemarzniętymi czubkami uszu usilnie wzbrania się przed przyjęciem kubka z ciepłym Na pewno coś da się zrobić Abelio. Zostaw to nam – odrzekł później wszyscy byli już na polanie u podnóża gór. Udało się im szybko przenieść w te rejony, ponieważ misie zabrały na barana małych podróżników. Gdy stanęli po środku doliny, pierwszy raz dokładnie przyjrzeli się uprawom. Nie było ich wcale mało, tylko przykryły je białe czapy ze śniegu. Krzaki były pełne magicznych warzyw i owoców, wręcz uginały się pod ich ciężarem. Każdy owoc i każde warzywo było najlepszej jakości, uprawiane ekologicznie, pełne witamin i Cedrus poprosił Abelię o wzlecenie ponad uprawy i rozsypanie swojego pyłu, który zebrała w lesie nieopodal Krainy Elfów. Nie był to byle jaki pył – był to pył zbierany ze specjalnie sadzonych kwiatów, dokładnie na tę okazję. Abelia wzbiła się w powietrze i rozsypała z małego parcianego woreczka pył. Pył osiadł na uprawach. Śnieg w tych miejscach od razu się stopił i wyparował, ukazując całe piękno polany. Uprawy Misiów były nie tylko zdrowe – miały też przepiękne kolory. Polana wyglądała jak tęcza, miesiąca się wszystkimi Niesamowite! Nigdy nie widziałem tylu kolorów naraz, a przecież mieszkam w magicznym lesie! – nie krył swojego zdziwienia pył miał jeszcze jedną właściwość. Za każdym razem, gdy Niejadek podchodził do krzakai brał w ręce owoc lub warzywo, widziałem przed sobą jego właściwości. Czary Abelii i wiedza Misia Cedrusa zaczynały działaś. Miś był ekspertem i wiedział, co kryje w sobie dany owoc lub Hej, wszyscy! Zobaczcie! – Niejadek pełen fascynacji pokazywał Misiom i wróżkom każdy zerwany owoc – Też to widzicie?- Co takiego, Niejadku? – zapytał Bratek. Wiedział, że maga pyłu na pewno już działa i że Niejadek widzi w złotym pyle naokoło zerwanego owocu wszystkie jego właściwości, wypisane jak kredą na zerwał olbrzymią malinę arktyczną z krzaka, po czym powiedział do wszystkich:- Wiedzieliście, że maliny mają w sobie dużo potasu, wapnia, żelaza i magnezu? Są świetne na gorączkę i bóle brzucha. – Niejadek zastanowił się chwilę. Przecież to jego zazwyczaj boi brzuch, a kiedy choruje, to najdłużej ze wszystkich elfów ma gorączkę…- Zobaczcie na to kolorowe jabłko! Nigdy takiego nie widziałem. – rzucił Niejadek w stronę Misia Niejadku, spróbuj go. Przekonasz się, że nie tylko jego kolory zadziwiają – odpowiedział ugryzł jabłko i poczuł smak bumy Niesamowite, zupełnie nie smakuje jak jabłko, ale ma wszystkie jego zdrowotne właściwości. – Mająw sobie fosfor, potas, sód, wapń, żelazo... i dużo więcej! Ponadto wzmacniają zęby i lepiej się po nich zasypia. – Niejadek nie krył fascynacji nowymi odkryciami. Pomyślał – „ A jeśli byłem wcześniej w błędzie? Chyba inne elfy w wiosce miały rację. Jedzenie to nie tylko pełny brzuch, ale też mnóstwo zdrowia. Szkoda, że wcześniej sądziłem, że to tylko potoczny slogan”.Jeszcze przez kilka godzin Niejadek odkrywał zdrowotne właściwości wielu owoców i warzyw. Od tej pory nie widział przed sobą nudnego talerza, ale mnóstwo magicznych możliwości zawartychw posiłkach.„Magicznych?” – zamyślił się Niejadek. Dokładnie tak! Przecież ciało w magiczny sposób zamienia te wszystkie pyszne dania w siłę i zdrowie, buduje organizm i go wzmacnia. Nie ma na całym świecie wspanialszej magii niż ta, która codziennie ląduje na twoim zakończonych zbiorach Misie podziękowały małym podróżnikom za ich Jeszcze raz bardzo dziękujemy, bez Waszej pomocy zabrałoby to nam dużo więcej czasu. – powiedział Miś z czerwonym nosem w białe miały na plecach ogromne kosze ze zbiorami, każdy niósł co innego. Niebieskie marchewki, pomidory w kształcie serca, czy też kwadratowe arbuzy – to wszystko właśnie wędrowało do Krainy Elfów. Elf i wróżki siedziały na ramieniu misia, wtulone w ciepły, wełniany sweter, który miał na sobie. Sweter nie byle jaki, bo wydziergany przez samą Panią Ten sweter dostałem w ubiegłym roku. To mój ulubiony. Zobaczcie, jakie ma piękne detale. – Cedrus wskazał na czerwone renifery na białym tle na swoim swetrze.***Zbliżał się już wieczór, gdy cała załoga dotarła do wioski. Misie zdjęły z pleców wielkie wiklinowe kosze, a małe elfy zaczęły wyciągać z nich owoce i warzywa. Na spotkanie im wyszedł Elf Smakosz. Stanął na środku placu, wziął się pod boki i powiedział:- Drogie Misie, jak dobrze Was widzieć! W tym roku przeszliście samych siebie, jestem zaskoczony! Jeszcze nigdy nie miałem tutaj tyle wspaniałych składników. Mam nadzieję, że zostaniecie z nami na Smakoszu, to jedynie dzięki zasługą tej trójki – Miś Cedrus wskazał łapką na elfa Niejadka, Abelięi Bratka – ich pomoc była nieoceniona, dzięki czemu mogliśmy przynieść Wam więcej To teraz potrzebuję jeszcze jakiegoś ochotnika, który pomoże mi w kuchni. Sam nie dam rady obsłużyć tak wspaniałych gości. Czy macie jakieś specjalne życzenia? Wyczaruję na Waszych talerzach wszystko, o co Ja chętnie pomogę! – wyrwał się Smakosz stał w lekkim osłupieniu. – Ty Niejadku? Jesteś pewien? – powiedział zaskoczony Smakosz. – Chyba zaczarowaliście na tej polanie nie tylko uprawy! – zaśmiał Elfie Smakoszu, tam na pola, u stóp Misiowej Góry każde warzywo i każdy owoc wyjawiły mi swoje sekrety. Teraz już wiem, że mają różne właściwości i w różny sposób budują moje zdrowie. Wiem też, że jem nie tylko po to, żeby nam smakowało, lecz też po co, by każda komórka mojego ciała dostała odpowiednie witaminy i minerały. Nie będę już zmęczony, nie będzie bolał mnie brzuch, a jeśli nawet złapię jakąś gorączkę, to organizm zwalczy ją w trymiga! Nie ma zresztą na co czekać, zaczynajmy przygotowania do uczty, pewnie wszystkie elfy przebierają już z niecierpliwości nogami!***Od tego dnia Elf Niejadek został Elfem Ekspertem. Wiedział wszystko o każdym składniku na swoim talerzy i chętnie dzielił się swoją wiedzą ze wszystkimi elfami, by te mogły żyć w zdrowiu i szczęściu. Choć zapewne i tak najszczęśliwszy był Elf Smakosz, który zyskał wspaniałego pomocnika w do czytania dla dzieciBajki z morałem do czytania na dobranoc i na dzień dobry pomogą Ci w kreatywny sposób dostosowany do potrzeb i możliwości dziecka poruszyć problem, z którym zmaga się maluch. Dzięki walorom edukacyjnym w każdej z bajek jeden z elfów wskaże rozwiązanie problemu, które dziecko będzie mogło z łatwością przyswoić i zaadaptować. Bajki do czytania są dostępne bez ograniczeń i całkowicie za darmo - mogą być czytane na każdym urządzeniu z wyświetlaczem. Już teraz możecie wspólnie przenieść się do krainy elfów – magicznego świata pełnego latających prezentów i domków z czekolady! Przedstaw dziecku nowych elfich przyjaciół, którzy pokażą jak z łatwością uporać się z bałaganem w pokoju, leniuchowaniem, czy też nadmiernym podjadaniem słodyczy przed obiadem. Pamiętasz, kiedy to Ty siedziałe(a)ś razem z rodzicami i wspólnie czytaliście bajki? Dzięki bajkom Elfi możesz stworzyć nową tradycję w Twoim domu – tradycję wspólnego spędzania czasu i rozmów w przyjemnej, domowej atmosferze. Elfy wyruszają w nieznane! Dołączcie do nich wraz z dzieckiem i odkrywajcie razem wspaniałe, baśniowe krainy pełne nieoczekiwanych gości! Zachęcamy gorąco do zapoznania się z opiniami naszych Klientów – jeśli nadal nie jesteś zdecydowany(a), która z bajek byłaby najbardziej odpowiadająca potrzebom Twojego malucha, zerknij właśnie tam. Czekamy również na Twoją opinię i służymy pomocą w wyborze bajek. Zapraszamy!

"Bajka o Misiu Zdzisiu" Była sobie Panda Misiu, A na imię miała Zdzisiu. Panda była cud maluszkiem, Z dużym i okrągłym brzuszkiem. Panda Zdzisiu miał ochotę na niewinną małą psotę. Jadł codziennie dużo miodku i zasypiał już bez głodku. A gdy po śnie wstał wyspany, Szybko pobiegł do swojej mamy. Zdzisia mocno przytuliła,

^{Kolorowanki ze statkami, okrętami, żaglowcami i w ogóle sprzętem wodnym 🙂 Żaglówka}

Brzmi trochę tajemniczo? To za sprawą magii tej baśni i symboliki ukrytej w treści. To fantastyczna opowieść dająca do myślenia, skłaniająca do refleksji. Prawdziwa baśń o życiu zamknięta w 58 rozdziałach, dopełniona prawdziwie wyjątkowymi ilustracjami. Naprawdę warto ją poznać. @bajkowy_regalik

Dzieciom warto czytać już od najmłodszych lat. Gdy same nauczą się tej sztuki, będą chętnie sięgać po książki i wyrosną z nich mądrzy dRead More… Niektóre dzieła literackie nigdy nie tracą na aktualności i są chętnie czytane przez wiele pokoleń. Dotyczy to nie tylko wielkich powieści i Read More… Kubuś Puchatek to bohater dzieciństwa wielu z nas. Książki o nim i jego przyjaciołach ze Stumilowego Lasu rozbudzały naszą wyobraźnię i fascRead More… Dzieci kochają zwierzątka, dlatego często są one głównymi bohaterami utworów literackich przeznaczonych dla najmłodszych. Ich zainteresowanieRead More… Książka to zawsze doskonały pomysł na prezent. Możemy nią obdarować zarówno seniorów rodu, rodzeństwo, jak i dzieci. Nawet te, które jeszcRead More… Dzieci szybko dorastają, a czas kiedy one są małe nigdy nie wróci. Dlatego cieszmy się każdą chwilą, jaką możemy z nimi spędzić. Liczy siRead More… W historii literatury spotykamy wiele wspaniałych bajek dla dzieci, które są ponadczasowe i weszły do klasyki gatunku. Wśród nich jest Kot w buRead More… Dinozaury rozbudzają dziecięcą wyobraźnię. Miłośnicy tych wymarłych wieki temu kręgowców realizują swoją pasję na wiele sposobów. MożnRead More… Świnka Peppa to jedna z ulubionych przez dzieci bajkowych postaci. Ta bohaterka brytyjskiego serialu animowanego skradła serca maluchów na całym Read More… Czytanie to jeden z najpiękniejszych sposobów na spędzanie czasu wspólnie z dzieckiem i nawiązywanie z nim bliskich więzi. Ale to nie wszystko Read More… O tej tragedii wielu już zapomniało - Fragmenty Książek. "Byliśmy zdrajcami i rodzinami zdrajców. I zostaliśmy nimi na zawsze" [FRAGMENT KSIĄŻKI] Aroa Moreno Durán prowadzi nas przez prawie sto lat najnowszej historii Hiszpanii: horror wojny domowej, wykorzenienie czasu wygnania, lata ołowiu, puste domy, przegrane życia i dalej ^{Bajki dla chłopców czyli autka, zwierzęta, piraci i mnóstwo przygód, które zainteresują każdego małego słuchacza. Mamo i Tato, czytajcie bajki dla dzieci! U nas znajdziecie ich setki. Zapraszamy do działu z bajkami, wśród których każdy maluch znajdzie coś dla siebie. Bajki dla chłopcówDidi i Perłowa Babcia Był ciepły, słoneczny dzień. Każdy w taki dzień myśli tylko o tym by zaszyć się cieniu, schowany przed słońcem, najlepiej z odrobiną wiatru, który owiewałby spocone od gorąca włosy z zimnym lodem truskawkowym w ręku. W taki dzień jedyne na co ma się ochotę, to leniuchować, leżąc na brzuchu na kolorowym kocu położo... [...] Bajki dla chłopcówMały Rozdział 1 Marzenie Eryka Dawno, dawno temu w niewielkiej wiosce mieszkał pewien chłopiec. Miał na imię Eryk i skończył siedem lat. Zawsze był wesołym dzieckiem, niestety ostatnio to się zmieniło. Wszyscy chłopcy nagle przerośli go i zaczęli nazywać go "Mały". Prawie nikt nie używał już jego imienia. Najwięksi cz... [...] Bajki dla chłopcówBlaze i megaszyny – Jeźdźcy światła Tego wieczoru w Zderzakowie odbywały się wyścigi. Tor był oświetlony, żeby megamaszyny widziały trasę, którą miały jechać. - CO ZA WYŚCIG! - zawołał Bump Bomberman, komentator. - JUHUUU! - krzyknął gdy Blaze wszedł w ostry zakręt. - Uwaga! - zawołała Starla, wyprzedzając innych zawodników. - Zeg jedzie S... [...] Bajki dla chłopcówBlaze i megamaszyny – Siła przyciągania Pewnego razu Blaze ścigał się z Crusherem na megatorze. Raz jeden, raz drugi truck wysuwał się na prowadzenie. W końcu Blaze dodał gazu, prześcignął przeciwnika i przejechał linię mety jako pierwszy. - Proszę państwa, Blaze wygrywa wyścig i zdobywa puchar stalowej opony! - zawołała przez megafon ciężarówka prowad... [...] Bajki dla chłopcówBlaze i Megamaszyny – Uciekające roboty Pewnego dnia Blaze i jego kierowca wybrali się na przejażdżkę ulicami Zderzakowa. Nie ujechali daleko, gdy poczuli smakowity zapach. - Skąd on może pochodzić? - zapytał Blaze. - ZAPEWNE Z CUKIERNI CLIVE'A - odpowiedział - Zajrzyjmy do niej. W środku, na ladach i stolikach, leżało mnóstwo smakołyków: b... [...] Bajki dla chłopcówPidżamersi – Bohaterowie kontra roboty Connor, Greg I Amaya grali na dworze we frisbee. – Zrobiłam gwiazdę! – ucieszyła się Amaya, łapiąc latający dysk. – A ja zakręcony obrót! – Zawołał Greg chwytając kolejny dysk. Greg rzucił swój do Connora, ale krążek poleciał wysoko i wpadł do ogródka. Connor pobiegł za nim. Kiedy chłopiec wrócił, okazało się,... [...] Bajki dla chłopcówPsi patrol – Na ratunek ośmiornicy Pani burmistrz zaplanowała przyjęcie, by uczcić otwarcie sezonu plażowego w Zatoce Przygód. Wcześniej poprosiła Psi Patrol, by został wodnym zespołem ratunkowym. - Zostaniemy Wodnym Patrolem i będziemy mieć bazę tu, na plaży - oznajmił pieskom podekscytowany Ryder. Żeby zdobyć odznakę ratownika, pieski musiały o... [...] Bajki dla chłopcówBlaze i megamaszyny – Crusher w opałach Pewnego dnia Blaze i wybrali się na imprezę w mieście. Chcieli wziąć udział w różnych zabawach i grach. - Blaze, spójrz, co nam się udało wygrać! - ucieszył się - Spróbujmy jeszcze raz! NAPRZÓD! - O, nasi przyjaciele grają w grę ,,Startująca rakieta" - zauważył Blaze. - Zeg i Stripes zagrali - westch... [...] Bajki dla chłopcówBlaze i megamaszyny – zwycięski mecz Pewnego razu w warsztacie Gabby Blaze trenował grę w kołopiłkę. - To jest gra specjalnie dla megamaszyn! - powiedział. - Jej zasady są proste: żeby zdobyć punkt trzeba trafić piłką w okrągły otwór. Blaze podrzucił piłkę i uderzył ją paletką zamontowaną na bagażniku. Piłka zatoczyła łuk i wpadła prosto do bramki.... [...] Bajki dla chłopcówBlaze i megamaszyny – Zeg bohaterem Blaze i bawili się ze swoim kumplem Zegiem w "demolkę" - ulubioną grę ciężarówki - dinozaura. - Ale zabawa! - pokrzykiwał Zeg. - Łubudu! - Niezła demolka, Zeg - zaśmiał się Blaze. Blaze, I Zeg dotarli do toru, na którym piętrzyły się skały, wprost idealne do rozbijania. - Co my tu mamy? - krzyknął w... [...] Bajki dla chłopcówBlaze i megamaszyny – Naprawa myjni Pewnego razu Blaze i jego przyjaciele cały dzień ćwiczyli jazdę po błocie. - Jesteście strasznie umorusani - zauważył - Nie martwcie się - powiedział Blaze. - Wiem, gdzie możemy się porządnie wypucować: w myjni samochodowej! - Jedźmy tam! - zawołał Pickle był bardzo ubłocony, za to Chrasher lśnił c... [...] Bajki dla chłopcówTupcio Chrupcio – Nowy samochodzik Tupcio miał nowy wyścigowy samochodzik! I to nie byle jaki! Pojazd był w kolorze czerwonym i jeździł naprawdę szybko. Nawet pani Magda to zauważyła. – Masz świetne autko, Tupciu! – powiedziała. – Wiem! – Malec pokraśniał z zadowolenia i zrobił jeszcze jedno okrążenie na dywanie. Do Tupcia podszedł Borys. – Jej... [...] Bajki dla chłopcówRafcio Śrubka i nowy robozuch Róża i Rafcio spotkali się na boisku, żeby pograć w piłkę. – Mam dla ciebie niespodziankę! – chłopiec wskazał na wielką maszynę maszerującą w jego kierunku. – Oto Kop-O-Matik 3000! Strzelaj! – rozkazał Kop-O-Matikowi.– Tylko nie za mocno – upomniał go, a Kop-O-Matik wziął zamach i posłał piłkę w siną dal. – Musz... [...] Bajki dla chłopcówŚwinka Peppa – Wyścigówka George’a Peppa, George, tata i dziadek oglądali wyścigi samochodowe w telewizji. - Jest tak pięknie na dworze. Wszyscy powinniście wyjść z domu i bawić się na powietrzu - zdecydowała babcia i wyłączyła telewizor. - A w co mamy się bawić? - zapytał tata. - Brrrrum - podpowiedział George. Peppa pospieszyłem z wyjaśni... [...] Bajki dla chłopcówPsi Patrol – Pieski ratują pociąg W zatoce przygód Chase i Rubble zajmowali się piaskownicą. Rubble wymienił piasek na świeży. Potem, na prośbę dzieci zbudował z piasku koparkę. - Wyszła ci super! - zawołał z podziwem Chase. - Po prostu znam się na budowaniu - przyznał Rubble. W tym samym czasie Katie i jej kotka Cali wracały pociągiem do domu... [...] Bajki dla chłopcówLęk przed ciemnością. Spotkanie z Supermenem - Idź już spać, syneczku – powiedziała mama. - Nie mam ochoty – odparł Piotruś. - Jest późno. Trzesz oczki. Na pewno jesteś zmęczony. - Mamo, ja się boję ciemności. - Dlaczego? Przecież jestem blisko. Ja, tatuś, i twój brat. Piotruś rozpłakał się, a potem było jak zwykle. Mama zapapaliła lampkę i położyła się... [...] Bajki dla chłopcówIle rozumu w głowie znalazł tata? Pamiętacie wiersz Jana Brzechwy o Stasiu Pytalskim? Tak, tak, to ten chłopiec, który dręczył dorosłych dziwnymi pytaniami, przyprawiając babcię o siwiznę, mamę o ból głowy, a tatę o ucieczkę z domu w poszukiwaniu rozumu! A jeśli tata znalazł trochę rozumu i zdecyduje się wrócić, to jak odpowie na pytania Stasia? ... [...] Bajki dla chłopcówLegenda o Osjanie i tajemniczym lądzie zwanym Tir-na-nÓg – legendy irlandzkie Żył kiedyś w dalekiej Irlandii pewien piękny młodzieniec o imieniu Osjan, piszący wiersze i pieśni, które sam prezentował zdobywając sławę w całym kraju. Miał dopiero 21 lat gdy był już tak znany w całej Irlandii, że z najdalszych jej zakątków przybywali ludzie, aby choć przez chwilę posłuchać jego śpiewu, gry na ... [...] Bajki dla chłopcówBajka o ciuchci Dawno temu pojawiła się Ciuchcia. Była wyjątkowa. Miała piękny zielony kolor. Zielona ciuchcia bardzo lubiła dzieci. Przychodziły więc do niej codziennie. Razem z ciuchcią dzieci malowały, śpiewały, wspólnie się bawiły i chodziły na wycieczki. Ale czas szybko mijał... i pewnego dnia Ciuchcia powiedziała: ... już... [...] Bajki dla chłopcówMały Zbyś W tej książeczce mieszka Zbyś. Ważnych zasad uczy dziś. Jak być grzecznym i lubianym i przez wszystkich podziwianym. Jak dostawać piątki w szkole, no i być dla wszystkich wzorem. Zbyś do pierwszej klasy chodzi, nikt mu w niczym nie przeszkodzi. Ma zegarek z wielkim brzuchem, co go chowa pod poduch... [...] Bajki dla chłopcówZamówienie Wysłała mama Jacka Do cukierni Po sernik, babkę I kilogram wiśniowego placka. Wziął Jacek Dwadzieścia złotych na drogę Zamiast ciasta Przyniósł z miasta Coca - colę, Gumę do żucia i chipsy. Mama za głowę się brała, Bo w portfelu Tylko złotówka została. Nie było sernika, babki, Ani nawet wi... [...] Bajki dla chłopcówNiegrzeczny chłopiec W małym domku otoczonym ogrodem pełnym pięknych kwiatów i drzew, mieszkał z rodzicami chłopiec, który miał na imię Iwo. Był bardzo niegrzeczny. Rodzice martwili się, gdyż chłopiec nikogo nie słuchał. Przykro im było, ponieważ każdą ich prośbę syn zbywał milczeniem. Smucili się i byli bardzo zmęczeni, bo chłopiec w... [...] Bajki dla chłopcówWycieczka na skwerek Zostawił Staś rowerek pod górką i pobiegł za jaskółką. Tu pogonił pszczółkę, tam motylka... Trwało to chwil kilka. Znudzony rowerek zjechał zygzakiem, między jednym a drugim krzakiem, i schował się w gęstwinie. - Ciekawe, ile chwil minie - myślał rozbawiony - zanim Staś dojrzy moje opony. Lecz tylko us... [...] Bajki dla chłopcówBajka smok wawelski na wesoło Dawno temu, blisko zamku, w mieście zwanym Kraków, smok ogromny mieszkał w jamie i porywał nieboraków. Skrzydła miał jak statku żagle, ogon długi, w pysku ognie, wzrok posępny, a ze strachu ludziom wszystkim drżały spodnie. Smok porywał, co się dało: raz owieczkę, raz baranka, w pysku niósł je do swej jamy... [...]} Całkiem inna książka od tych, które do tej pory czytałam tej Autorki. Wciągająca, dobrze napisana historia, budząca niepokój. Nie raz miałam gęsią skórkę. Dobra, choć niekoniecznie do czytania w środku nocy. Całkiem inna książka od tych, które do tej pory czytałam tej Autorki.

Piękna i Bestia audiobook na podstawie opowiadania Marie Le Prince de Beaumont Był sobie raz pewien bardzo bogaty kupiec, który miał sześcioro dzieci – trzech synów i trzy córki. Bardzo kochał swoje dzieci. Zapewniał im wszystko co mógł i nie oszczędzał na ich edukacji, zatrudniając dla nich najlepszych nauczycieli. Córki były bardzo ładne, zwłaszcza najmłodsza. Gdy była malutka, wszyscy się nią zachwycali i nazywali Małą Ślicznotką, gdy podrosła mówili do niej po prostu Piękna, co było powodem zazdrości jej sióstr. Ale najmłodsza córka kupca wyróżniała się nie tylko urodą, lecz była także bardzo dobra. Podczas, gdy starsze siostry obnosiły się ze swoim majątkiem, chodziły na przyjęcia, koncerty, kupowały drogie stroje, najmłodsza najchętniej spędzała wolny czas na czytaniu książek. Wszelkich adoratorów starsze córki odsyłały, twierdząc, że za mąż wyjdą jedynie za księcia lub w ostateczności hrabiego, Piękna natomiast dziękowała i mówiła, że jest zbyt młoda na zamążpójście i zostanie jeszcze z ojcem przez kilka lat. Niespodziewanie kupiec stracił cały swój majątek. Pozostał mu jedynie mały, wiejski dom. Starsze córki nie chciały się wyprowadzać z miasta i stwierdziły, że wyjdą za mąż za wybranych przez siebie adoratorów. Szybko się jednak okazało, że biedne córki kupca nie były już tak atrakcyjnymi pannami jak wcześniej, i wszyscy kandydaci na męża gdzieś nagle przepadli. Strata fortuny zasmuciła również Piękną, ale ta powiedziała sobie, że łzy nie spowodują, że czas się wróci, lecz musi nauczyć się być szczęśliwą pomimo braku pieniędzy. Gdy dotarli do domu na wsi, kupiec i jego trzej synowie, zatrudnili się do prac w polu. Piękna wstawała zawsze jako pierwsza, porządkowała dom i przygotowywała śniadanie dla rodziny. Z początku wydawało jej się, że to trudne zajęcie, gdyż nie była przyzwyczajona do pracy, ale po mniej niż dwóch miesiącach stała się silniejsza i zdrowsza niż kiedykolwiek. Po pracy czytała, grała na klawesynie lub śpiewała. W przeciwieństwie do Pięknej, starsze siostry nie umiały pożytecznie wykorzystać swojego czasu. Spały do dziesiątej, potem spacerowały i cały dzień lamentowały nad utratą pięknych strojów i znajomych. – Czy widzisz naszą biedną, głupią siostrę? – mówiła jedna do drugiej. – Jak można być zadowoloną, będąc w tak nieszczęśliwym położeniu! Pracowitość i cierpliwość Pięknej dostrzegał tylko ojciec, podziwiał jej pokorę i to jak sobie radzi w nowej, trudnej sytuacji. Rodzina mieszkała na wsi już prawie rok, gdy kupiec otrzymał list, w którym poinformowano go, że statek przewożący jego towary nie zatonął, lecz dopłynął właśnie szczęśliwie do portu. Wiadomość ucieszyła szczególnie starsze siostry, które dostrzegły szansę powrotu do miasta. Gdy ojciec pakował się, aby wyruszyć do portu i odebrać swój towar, siostry poprosiły go o nowe suknie, kapelusze i naszyjniki. – A co tobie przywieźć, moja droga? – ojciec zapytał Piękną. – Jesteś tak dobry, że o mnie pomyślałeś – odrzekła. – Jeśli możesz przywieź mi różę, taką, której nie ma w naszym ogrodzie. Piękna poprosiła o różę, nie dlatego, że jej bardzo zależało na kwiatku, lecz chciała wybrać coś najmniejszego, aby już nie obciążać więcej ojca zakupami. Kupiec wyruszył w podróż, ale kiedy dotarł na wybrzeże, okazało się, że są problemy z odebraniem zagubionego towaru. Poszedł nawet do sądu, szukając wsparcia, ale i ten wysiłek poszedł na próżno. Mężczyzna odjechał tak samo biedny jak wcześniej. Podróż powrotna dłużyła się kupcowi, do tego zaczęło mocno padać i i zerwał się tak silny wiatr, że dwukrotnie zrzucił go z konia. Nadciągała noc. Kupiec wiedział, że musi znaleźć schronienie, aby bezpiecznie przeczekać zawieruchę i rano wyruszyć w dalszą drogę. Wilki wyły w lesie, z którego chciał jeszcze wyjechać, ale w deszczu pomylił drogę i zjechał z głównego traktu. Jakież było jego zaskoczenie, gdy w oddali ujrzał pięknie oświetlony pałac. Ucieszył się i pojechał prosto w jego kierunku. Kupiec spodziewał się spotkać służbę już u wrót pałacu, ale nikogo nie było. Pomyślał, że to pewnie przez burzę wszyscy schronili się wewnątrz. Zaprowadził więc konia do stajni. Znalazł tam owies i siano, nakarmił zmęczone i głodne zwierzę, przywiązał do żłobu i poszedł w kierunku domu. Drzwi były otwarte i ponownie nikogo nie spotkał. Wszedł do ogromnego salonu, gdzie zastał stół zastawiony pysznym jedzeniem, a ogień w kominku dawał przyjemne ciepło. Kupiec rozgrzał dłonie przy ogniu i przeszedł się po holu i salonie rozglądając za mieszkańcami. Nikogo nadal nie było. „Mam nadzieję, że gospodarz wybaczy mi moją obecność tutaj. Przypuszczam, że niedługo ktoś się pojawi.” – pomyślał kupiec rozglądając się niecierpliwie. Minuty mijały, a gospodarz wciąż nie nadchodził. Głód stawał się nie do zniesienia. Odczekał jeszcze chwilę, zasiadł do stołu i w kilku kęsach pochłonął kurczaka, wypił kilka szklanek soku i zaspokojony wszedł na górę, pewien, że tam kogoś zastanie. Przeszedł przez kilka, wytwornie wyposażonych apartamentów i dotarł do części sypialnej pałacu. Tam również nie spotkał ani gospodarza, ani nikogo ze służby. Do jednego pokoju były uchylone drzwi, zajrzał do środka. Na środku stało zaścielone, kusząco wyglądające łóżko. Był tak zmęczony, że pomyślał, iż najlepiej zrobi jeśli zamknie drzwi i się położy. Było już po północy, gdy mężczyzna zasnął. Rankiem następnego dnia, Kupiec otworzył oczy i zobaczył swoje ubranie wyprane, wyprasowane i równo złożone na krześle. Ten pałac z pewnością należy do czarodziejskiej wróżki, pomyślał. Wyjrzał przez okno i zamiast nocnej zawieruchy zobaczył przepiękny ogród skąpany w porannym słońcu. Ubrał się i zszedł na dół. W salonie zastał przygotowanie śniadanie. Uśmiechnął się do siebie i powiedział głośno: – Dziękuję Dobra Wróżko. Jestem niezmiernie wdzięczny za wszelkie dobro, którego tutaj doświadczyłem. Posilił się, wypił przygotowaną gorącą czekoladę i udał się w kierunku stajni po swojego konia. Przechodząc wzdłuż rzędów najpiękniejszych róż jakie w życiu widział, przypomniał sobie prośbę Pięknej. Nie namyślając się wiele zerwał jedną z nich. Ledwo to uczynił usłyszał wielki hałas za sobą. Odwrócił się i zobaczył zbliżającą się ogromną bestię, przed którą na pewno nie mógłby już uciec. – Jesteś bardzo niewdzięczny – odezwał się potwór strasznym głosem. – Ja cię ratuję z nocnej zawieruchy i goszczę w moim pałacu, a ty odpłacasz się kradnąc moje róże, które cenię ponad wszystko! Zasługujesz na śmierć za swój uczynek! Daję ci kwadrans na przygotowanie się. Kupiec padł na kolana, wzniósł obie dłonie i zawołał: – O daruj mi Panie, błagam o wybaczenie! Nie chciałem kraść twojej róży, a jedynie spełnić obietnicę daną jednej z moich córek. – Nie nazywaj mnie Panem, – odparł potwór – ale Bestią. Nie cierpię komplementów. Wolę gdy ludzie nazywają rzeczy po imieniu i nie myśl sobie, że twoje gładkie słówka coś zmienią. Ale mówiłeś, że masz córki – potwór na chwilę zamilknął. – Wybaczę ci, pod warunkiem, że jedna z twoich córek przyjedzie tu i zamieszka ze mną. Jeżeli do trzech miesięcy nie pojawi się, przyjdę po ciebie i nie będzie już odwrotu. Kupiec nie miał zamiaru poświęcać, żadnej ze swoich córek dla okropnej bestii, ale aby zyskać trochę czasu zgodził się. Poszedł po swojego konia, osiodłał go i skierował się do lasu. Po kilku godzinach był w domu. Dzieci wybiegły i otoczyły ojca, ale zamiast radosnego powitania i prezentów, Kupiec szlochając wręczył różę Pięknej. – Proszę – powiedział do córki. – Weź tę różę i pamiętaj jak jest cenna i ile kosztowała twojego nieszczęsnego ojca. Potem opowiedział całą przygodę dzieciom. Starsze córki wpadły w lament i całą winę zrzuciły na Piękną, która w spokoju wysłuchała całej historii. Starsze siostry zarzucały jej, że zamiast normalnych prezentów jak suknia czy szal, wymyśliła sobie różę, która przyprawi o śmierć ich biednego ojca, a do tego nawet łzy nie uroni nad losem biednego ojca. – Po co miałabym płakać – rzekła Piękna. – Co by to zmieniło? Uważam, że byłoby niesprawiedliwe, aby ojciec cierpiał z mojego powodu. Skoro bestia akceptuje jedną z córek, pojadę tam i zostanę na zawsze. Będę bardzo szczęśliwa wiedząc, że poświęcając się uratowałam jego życie. – Nie siostro – powiedzieli bracia. - Tak być nie powinno. Pojedziemy tam znajdziemy potwora i zabijemy go. – Nawet nie myślcie o tym – powiedział ojciec. – Bestia ma ogromną moc i z tej potyczki nie wyszlibyście cało. Doceniam twoją wielkoduszną ofertę, – powiedział do Pięknej - ale nie mogę się na nią zgodzić. Ja jestem już stary i niewiele życia przede mną. Mogę tylko żałować, że zostawię was same, moje dzieci. – Właśnie ojcze, – powiedziała Piękna – nie możesz wrócić do pałacu beze mnie, nie powstrzymasz mnie, gdy będę chciała iść za tobą. Próżno ojciec próbował odwieźć Piękną od powziętej decyzji, a siostry były tak zachwycone tym, że Piękna odejdzie, że namawiały ojca, aby się zgodził. Po kilku tygodniach ociec i Piękna pakowali bagaże. Siostry udając, że jest im smutno wąchały cebulę i ze łzami w oczach żegnały siostrę. Bracia natomiast byli prawdziwie zatroskani. Tylko Piękna powstrzymała łzy, aby jeszcze bardziej nie niepokoić najbliższych. Konie skierowały się bezpośrednio do pałacu i przed wieczorem kupiec i jego córka zobaczyli jego światła. Zwierzęta odprowadzili do stajni, a sami weszli do pięknego holu, a następnie salonu, gdzie zastali bogato zastawiony stół. Kupiec nie miał ochoty na jedzenie, ale Piękna udając wesołość skosztowała potraw i namówiła ojca, aby również się posilił. Po skończonym posiłku usłyszeli hałas. Kupiec wiedział, że to nadchodzi Bestia. Przerażony zasłonił sobą córkę, która cała drżąc ze strachu usiłowała mimo to wyglądać na spokojną. – Witajcie – odezwał się spokojnie potwór. – Czy przybyłaś tu z własnej woli? – zapytał Pięknej. – Taaak – odpowiedziała drżącym głosem. – Jesteś dobrym i honorowym człowiekiem – Bestia skierowała się w stronę kupca. – Jutro wrócisz do domu i nigdy już tu nie wrócisz. Dobranoc Piękna – potwór popatrzył na dziewczynę i wyszedł. Kupiec objął córkę i cały we łzach zawołał: – O nie, nie opuszczę cię! Wróć do domu, a ja tu zostanę! – Nie ojcze – odpowiedziała spokojnie Piękna. – Ty wrócisz jutro do domu, a ja zostanę tu, pod opieką Opatrzności. Udali się na spoczynek. Zarówno ojciec, jak i Piękna myśleli, że nie zmrużą oka przez całą noc, ale zmęczenie spowodowało, że szybko obydwoje usnęli. Rano Piękna pożegnała ojca i uspokoiła go mówiąc, że na pewno będzie jej dobrze w tym pięknym miejscu. Gdy kupiec odjechał, dziewczyna usiadła w holu, ledwo powstrzymując napływające do oczu łzy, poleciła się Bogu i pomyślała, że zamiast użalać się nad sobą przejdzie się po pałacu. Jakież było jej zaskoczenie, gdy na jednych drzwiach zobaczyła napis „Apartament Pięknej”. Otworzyła je pospiesznie i oszołomiona pięknem i okazałością wnętrza weszła do środka. Jej uwagę przykuła bogata biblioteka, klawesyn i książki do muzyki. – Cóż – powiedziała do siebie. – Widzę, że zadbano nawet o rozrywkę dla mnie. Wyjęła z biblioteczki pierwszą książkę i przeczytała powitanie napisane złotymi literami: „Witaj Piękna, odrzuć lęk, bądź tu Panią i Królową wnętrz. Powiedz swoją wolę, wymów swe życzenie, szybko i posłusznie spełni się pragnienie.” W południe w salonie zastała przygotowany obiad, który zjadła w samotności. Ale wieczorem, gdy zasiadała do kolacji usłyszała znajomy hałas. – Piękna, czy pozwolisz mi zjeść z tobą kolację? – Dlaczego pytasz? Jesteś u siebie - odparła drżącym głosem. – Nie. Ty jesteś tutaj panią i wystarczy jedno twoje słowo, a natychmiast wyjdę. Powiedz proszę, czy uważasz, że jestem bardzo brzydki? – Tak, to prawda. Nie będę kłamać, ale sądzę, że jesteś za to bardzo dobry. – Przez moją brzydotę wszystko traci sens. Wiem, że jestem nieszczęsnym, głupim potworem. – Takie myślenie nie jest oznaką głupoty, bo nigdy głupi nie dostrzeże swojej głupoty. – Jedz więc Piękna – powiedział potwór. – A ja będę się starał umilać twój czas w tym miejscu. Wszystko tutaj należy do ciebie i byłbym nieszczęśliwy, gdyby czegoś ci brakowało. – Jesteś bardzo uprzejmy – odpowiedziała dziewczyna. – Bardzo dziękuję za wszystko. Twoja inność jest lepsza od fałszywej urody tego świata. – Tak, tak. Może i moje serce jest dobre, ale wciąż jestem bestią. – A ja wolę ciebie takiego jakim jesteś, zamiast fałszywych ludzi o niewdzięcznych sercach. Piękna zjadła obfitą kolację i niemal pokonała swój strach przed potworem, gdy ten zapytał: – Piękna, czy zostaniesz moją żoną? Dziewczyna zamarła nie wiedząc co odpowiedzieć. Bała się rozdrażnić potwora. W końcu odrzekła: – Nie Bestio. Biedny potwór westchnął i zawył tak okropnie, że echo odbiło się w całym pałacu. Piękna szybko opanowała swój strach, widząc, jak smutna jest Bestia. – Dobranoc więc, Piękna – powiedział potwór. Wychodząc oglądał się raz i drugi chcąc jeszcze raz spojrzeć na dziewczynę. Gdy Piękna została sama, poczuła ogromne współczucie dla biednej Bestii. „Czy to sprawiedliwe, aby tak dobre stworzenie było równocześnie tak brzydkie? – myślała. Dziewczyna spędziła bardzo przyjemne trzy miesiące w pałacu. Każdego wieczoru Bestia przychodziła złożyć jej wizytę. Podczas kolacji prowadzili długie, interesujące rozmowy, a Piękna nabierała przekonania o dobrym wykształceniu i inteligencji potwora. Widywała go co dzień i tak przyzwyczaiła się do jego wyglądu, że już wcale nie zwracała na niego uwagi. Gdy dzień jej się dłużył zerkała na zegarek, wyczekując godziny dziewiątej i wizyty Bestii. Jedna tylko rzecz ją niepokoiła. Każdego wieczoru, przed pójściem spać potwór pytał ją czy wyjdzie za niego za mąż. Pewnego dnia odpowiedziała: – Bestio, stawiasz mnie w trudnej sytuacji. Chciałabym ci obiecać, że kiedyś wyję za ciebie za mąż, ale jestem szczera i nie wiem, czy się to kiedykolwiek zdarzy. Szanuję cię jako przyjaciela, czy to ci wystarczy? – Musi – odparła Bestia. – Niestety. Znam swoje przekleństwo, ale kocham cię całym sercem i postaram się cieszyć samą twoją obecnością. Obiecaj, że nigdy mnie nie opuścisz. Na te słowa Piękna zawstydziła się, gdyż bardzo się martwiła o swojego starego ojca i chciała go zobaczyć. – Mogłabym obiecać, że nigdy cię nie opuszczę, ale bardzo bym chciała odwiedzić mojego ojca. Martwię się, czy nie jest chory – powiedziała Piękna. – Wolałbym umrzeć niż widzieć jak się martwisz – odpowiedział potwór. – Wyślę cię do ojca, a sam umrę z żalu. – Nie! – szlochając odpowiedziała dziewczyna. – Nie możesz umrzeć z mojego powodu! Obiecuję, że wrócę za tydzień. Chcę wiedzieć czy siostry wyszły za mąż, a bracia poszli do wojska. Chciałabym zostać z ojcem przez tydzień. – Dobrze, jedź jutro z rana i pamiętaj o obietnicy. Następnego dnia wieczorem Piękna wpadła w objęcia swojego ojca. Staruszek nie mógł uwierzyć, że widzi swoją najmłodszą córkę całą, zdrową i uśmiechniętą. Następnego dnia przyjechały siostry wraz ze swoimi mężami. Niestety obie były nieszczęśliwe w małżeństwie. Starsza wyszła za mąż za niezwykle przystojnego mężczyznę, który jednak był tak zajęty swoją osobą, że zupełnie zaniedbywał żonę. Młodsza natomiast miała męża kpiarza, który żartował ze wszystkich, a najbardziej ze swojej żony. Gdy siostry zobaczyły Piękną ubraną jak księżniczkę, a do tego jeszcze śliczniejszą niż dawniej, syknęły z zazdrości. Gdy wyszły do ogrodu rozmawiały ze sobą: – W czym ta mała istota jest lepsza od nas, że jest tak szczęśliwa. – Siostro – odparła druga, – zatrzymajmy ją tu dłużej niż tydzień, a Bestia może wpadnie w furię i ją pożre. – Dobry pomysł, a tymczasem bądźmy dla niej tak miłe jak tylko zdołamy. Tak też zrobiły. Były tak miłe i uprzejme dla Pięknej, że ta uwierzyła w szczere uczucia swoich sióstr. Gdy minął tydzień pobytu Pięknej w domu rodzinnym i chciała wracać do pałacu, siostry zaczęły tak lamentować i błagać ją, aby została jeszcze jeden tydzień, że w końcu dziewczyna zgodziła się. Nie zdawała sobie sprawy, jak jej decyzja pozostania dłużej w domu, wpłynęła na biedną Bestię, za którą jednak coraz bardziej tęskniła. Dziesiątej nocy śniła, że była w pałacowym ogrodzie, zobaczyła tam Bestię leżącą na ścieżce, zupełnie wyczerpaną, która słabym głosem zarzuciła jej, że złamała obietnicę. Piękna obudziła się cała zlana łzami. – Nie jestem tak niewdzięczna, żeby Bestia, która tyle dla mnie zrobiła, tak miała cierpieć. To nie jej wina, że jest tak brzydka. Liczy się tylko to, że jest dobra. Dlaczego odmówiłam wyjścia za nią za mąż? Byłabym szczęśliwsza z potworem, niż moje siostry z ich mężami. Nie rozum ani wygląd powodują, że kobieta jest szczęśliwa, ale delikatne usposobienie, uprzejmość i czułość małżonka. To prawda, że nie darzę go wielkim uczuciem miłości, ale za to sympatii, przyjaźni i szacunku i gdybym nie uczyniła go szczęśliwym okazałabym najwyższą niewdzięczność. Piękna postanowiła, że następnego dnia wraca do pałacu i ze spokojem zasnęła. Obudziła się wczesnym rankiem, ubrała w najpiękniejszą suknię, pożegnała z ojcem i siostrami i wyruszyła w drogę. Dotarła do pałacu i z niecierpliwością czekała wieczoru i spotkania z Bestią. Wybiła godzina dziewiąta, a Piękna wciąż była sama. Z każdą chwilą bardziej się denerwowała i niepokoiła. Wyszła do ogrodu i zaczęła szukać i wołać Bestię. Zajrzała we wszystkie zakamarki, a gdy przypomniała sobie swój sen i leżącą w nim bez oznak życia Bestię zaczęła płakać i wołać ją jeszcze głośniej. W śnie Bestia leżała na ścieżce na tyłach ogrodu i tam Piękna pobiegła. W końcu zobaczyła leżącego potwora, miał zamknięte oczy i zupełnie się nie ruszał. Przyłożyła ucho do jego piersi i usłyszała, że serce wciąż bije. Pobiegła do strumyka, umoczyła chusteczkę i wodą skropiła czoło Bestii. Ta po chwili powoli otworzyła oczy i wyszeptała: – Zapomniałaś o obietnicy. Myślałem, że cię straciłem na zawsze i postanowiłem umrzeć. Ale cieszę się, że cię widzę. Umrę szczęśliwy. – Nie Bestio! Nie możesz umrzeć – wykrzyknęła Piękna. – Żyj i zostań moim mężem, daję ci moją rękę, na zawsze! Teraz mogę ofiarować ci tylko moją przyjaźń, ale żyć bez ciebie już nie mogę! Gdy tylko Piękna wypowiedziała te słowa, wszystko dookoła zajaśniało, z pałacu rozległa się muzyka i czuło się atmosferę wielkiego wydarzenia. Piękna rozejrzała się dookoła, a gdy wróciła wzrokiem do Bestii, jakież było jej zaskoczenie, gdy na miejscu gdzie leżał potwór zobaczyła pięknego księcia, który przyklęknął przed nią i powiedział: – Dziękuję, że uwolniłaś mnie spod czaru. Zła wiedźma zamieniła mnie w potwora, a uwolnić mnie od tego przekleństwa, mogła mnie jedynie obietnica panny, która z własnej woli odda mi swoją rękę. Czekałem wiele lat i traciłem nadzieję. I oto ty pojawiłaś się w moim pałacu. Widząc twoją dobroć poczułem, że nie wszystko jest stracone. Dziś zaoferowałaś mi siebie, a ja oferuję ci koronę i wszystko co mam, bo moje serce masz już od dawna. Książę i Piękna weszli do Pałacu. Tam czekała na nich królowa i cały sztab służących, których piękna mogła pierwszy raz zobaczyć. – Witaj moja droga – rzekła królowa do dziewczyny. - Dziękuję ci, że uwolniłaś mojego syna spod okropnej klątwy, która zamknęła go w ciele bestii, a nas uwięziła w świecie niewidzialnym dla ludzi. Jestem ci wdzięczna z całego serca i życzę wam tak wiele szczęścia w życiu, ile dobroci jest w twoim sercu. – Dziękuję Pani – odrzekła Piękna. – A teraz – dodała królowa – rozpocznijmy przygotowania do ślubu! Pozwolisz moja droga – zwróciła się znów do Pięknej – że w pierwszej kolejności wyślemy zaproszenia do twojego ojca i rodzeństwa. – Oczywiście – ucieszyła się dziewczyna. Piękna i Książę wzięli ślub. Zamieszkali w pałacu i żyli długo i szczęśliwie.

Brzydkie kaczątkocałe słuchowisko. Brzydkie kaczątko. "Brzydkie kaczątko" Hansa Christiana Andersena to przepiękna opowieść ukazująca jak bolesny jest brak akceptacji, przyjaźni i miłości. Łabędź urodzony w kaczej rodzinie różni się od swojego rodzeństwa, przez co jest popychany i szturchany i nielubiany. Historia pewnego statku to opowieść o rejsie statku Titanic, opowiedziana z perspektywy małej dziewczynki, Ewy, postaci autentycznej, która w roku 1912 podróżowała z rodzicami tym statkiem i przeżyła jego katastrofę. „Składam zdania”, drugi poziom serii „Czytam sobie”, to dobry pomysł na kontynuację nauki czytania. Świetne, zabawne historie są dziełem wybitnych polskich autorów. Opowiadania napisane są dłuższymi zdaniami oraz zawierają elementy dialogu. Bardzo duża czcionka ułatwia czytanie, a zamieszczone po bokach stron ramki służą do ćwiczenia sylabowania. Wysokiej klasy kolorowe i zabawne ilustracje są harmonijnym uzupełnieniem czytanego tekstu. Forma książek zgodna jest z zaleceniami metodyków. Szczegóły książki: Data wydania 29 marca 2017 ISBN 9788328104211 Język Polski Aby pobierać pliki zarejestruj się!Rejestracja jest darmowa i bardzo szybka! Kliknij tutaj aby założyć to tylko 15 sekund!. Bardzo lubię krótkie bajki w książkach dla dzieci, takie propozycje dla 2-4 laktów, bo głównie do nich są kierowane takie często duże wydania z pięknymi ilustracjami. TOP 30 książek dla dzieci 2-4 lata. Wybrałam kilka sprawdzonych tytułów do wspólnego czytania z maluchami.

Szczegóły Utworzono: 04 czerwiec 2011 Odsłony: 13268 Bajka edukacyjna dla dzieci do czytania i do słuchania - Wyprawa KsiężycaKosmos jest bardzo fascynujący. Na niebie - oprócz słoneczka, księżyca i chmurek, istnieją również gwiazdozbiory. Bajeczka ta, pełna fantazji - w przystępny sposób pozwoli dzieciom go ciepło i spokojnie. Księżyc, książę nocy, spacerował dumnie pomiędzy gwiazdkami w nowej, pięknej pelerynie utkanej z delikatnej mgiełki. Od czasu do czasu spoglądał na Ziemię. Bardzo lubił oglądać swoje odbicie w wodzie oraz podpatrywać układające się do snu zwierzęta. Zapragnął bliżej przyjrzeć się istotom żyjącym na Ziemi, ale jego wspaniała kareta jest zbyt duża i ciężka na tak daleką wyprawę. Postanowił udać się do jednego z gwiazdozbiorów - Małej Niedźwiedzicy, która posiadała Mały Dobry wieczór - przywitał się Dobry wieczór – odpowiedziała Mała Niedźwiedzica. - Cieszę się, że mnie Czy mogłabyś pożyczyć mi swój Mały Wóz? – nieśmiało zapytał Chciałbym wybrać się na Bardzo chętnie, ale jesteś za duży i nie zmieścisz się do niego. - Wielka Niedźwiedzica na pewno pożyczy ci swój. Jest on znacznie większy od mojego i równie Nie chcę robić zamieszania na Ziemi – odpowiedział Księżyc. - Gdybym zbliżył się do niej tak jak wyglądam, w pełni, dałbym za dużo światła. Byłoby zbyt widno i przebudziłbym śpiące zwierzęta. Ale mogę zmienić się w cieniutki, srebrny rogalik. Wtedy bez obawy zmieszczę się do twego Niedźwiedzica czuła się wyróżniona i zadowoloną, że książę zwrócił się właśnie do niej. Było jej przyjemnie, że mogła Księżycowi Zaraz przygotuję wóz – powiedziała i chwili przed księciem stał piękny, oświetlony gwiezdnymi lampkami mały wóz. Na końcu dyszla błyszczała Gwiazda Polarna. Mała Niedźwiedzica pogłaskała ją i przemieniła w cudownego to rumak, na którego czole jaśniał długi, spiczasty rożek przypominający złotą śrubę powleczoną przeźroczystym kryształem. Róg ten spełniał rolę lampy oświetlającej drogę. W ogon Jednorożca wplecione były maleńkie gwiazdeczki, iskrzące się jak zimne ognie. Podkówki miał złote, magiczne, pozwalające z niezwykłą szybkością cichutko galopować po chmurach, wodzie, drzewach i Dziękuję Mała Niedźwiedzico – powiedział zachwycony Księżyc. - Ale jak mam powozić? Nie widzę lejców...- Są ci niepotrzebne - odrzekła Mała Niedźwiedzica. – Gdy wsiądziesz do wozu, oboje będziecie znali swoje myśli. A teraz ruszajcie. Musicie wrócić, zanim Słoneczko wyjdzie na niebo. Pamiętaj, że ten piękny Jednorożec jest przecież gwiazdą. Zasypia za dnia i za dnia traci swoją Dobrze - odpowiedział Księżyc, po czym złożył ręce na krzyż i zaczął się powoli zmniejszać. Gdy był wystarczająco mały, usadowił się wygodnie w wozie i zamknął jego drzwiczki. Jednorożec natychmiast pomknął przed siebie. Po chwili przebił chmury i zbliżyli się do Ziemi, pierwszą wizytę złożyli rodzinie Szarych Wilków, z którymi książę od dawna był zaprzyjaźniony. Zawsze, kiedy był w pełni - wilki zbierały się na najwyższym wzgórzu, a Księżyc puszczał na nie swoją lśniąca poświatę. Dzięki niej mogły słyszeć się wzajemnie. Wtedy książę opowiadał im o gwiazdozbiorze Psów Gończych, przekazywał od nich pozdrowienia. Wilki zaś mówiły o sobie, lesie i innych zwierzętach. W chłodne noce, Księżyc zrzucał im na Ziemię gorące gwiazdki, by mogły przy nich się ludzie widzą spadające gwiazdy i zastanawiają się, gdzie one giną? Słyszą także głośne wycie wilków do Księżyca i nie rozumieją ich odwiedził też Sowy. Często chętnie pomagał im podczas nocnych jeszcze do długiej, przeźroczystej rzeki. Po raz pierwszy dostrzegł pływające w niej różnokolorowe rybki. W jego świetle mieniły się i wyglądały jak małe, tęczowe kokardki rzucone na wodę. Był oczarowany ich widokiem. Nie mógł jednak zbyt długo się w nie wpatrywać. Przed wschodem Słońca chciał jeszcze odwiedzić więc w dalszą drogę. Przemierzali miasta i wsie. Zaglądali w okna stronę dzieci, które nie mogły zasnąć, Jednorożec dmuchał bajkowym, srebrzystym, delikatnym wiaterkiem. Przesyłał im w ten sposób kolorowy, spokojny z wyprawy, nie omieszkali też pościągać się z ekspresowymi pociągami przemierzającymi na niebo. Książę nie miał czasu podzielić się z Małą Niedźwiedzicą swoimi wrażeniami z Ziemi, ponieważ Słoneczko już się przebudziło i zaczęło wyglądać zza chmurkowej pierzynki. Podziekowaj jej tylko za wóz, pożegnał się ze swoim nowym przyjacielem Jednorożcem i nocy zaprosił gwiazdozbiory nieba i opowiadał im o niezapomnianej, fascynującej wszyscy powrócili na swoje chmurki, Księżyc zniżył się nieco i posłał w stronę wilków swój pełny, jaśniejący uśmiech.

^{W tej kategorii znajdziesz najpiękniejsze bajki dla dzieci do czytania. U nas kupisz bajki do czytania dla dzieci w każdym wieku, zarówno tych młodszych, jak i nieco starszych. Wybieraj pozycje, dostosowując je do wieku maluszka, ponieważ książeczka zarezerwowana dla starszych dzieci może zwyczajnie nie zaciekawić tych młodszych, i}

- portal informacyjno rozrywkowy Warszawa Szukaj Instagram Facebook Youtube Menu W domuPrzepisyInspiracje plastyczneZabawy rozwojoweKsiążkiMultimediaDVD GalapagosW mieścieWydarzeniaWiadomości lokalneKinaTeatryScena muzycznaWycieczkiAtrakcje w PolsceOferty na latoOferty na zimęKsiążkiWszystkie KsiążkiNasze patronatyNowościZapowiedziRankingiTematykaRecenzjeNagrodyWiadomościWywiadyArtykułyDla rodzicaOkiem ekspertaOkiem rodzicaOkiem wideoBajki dźwiękowe, mp3Kolorowanki do drukuZabawy do drukuCzytankiBajki na dobranocGry dla dzieciEdukacjaSudokuCytatySpecjalneNewsletterPodkast Ostry Dyżur LiterackiEkorodziceGry Nasza KsięgarniaKsiążki dla dzieciBoże NarodzenieWielkanocKatalog… Rozrywka Zabawy do druku Warto zobaczyć Łosoś pieczony z ziemniakami Zabierz dziecko na wycieczkę! Smoothie z malinami, borówkami i otrębami Praca w domu z małymi dziećmi. Jak nie zwariować? Krab z muszelki Wachlarz na lato - kolorowy paw Jak sprawdzić autokar przed wyjazdem dziecka na obóz Domowa hodowla kryształków W domuPrzepisyInspiracje plastyczneZabawy rozwojoweKsiążkiMultimediaDVD GalapagosW mieścieWydarzeniaWiadomości lokalneKinaTeatryScena muzycznaWycieczkiAtrakcje w PolsceOferty na latoOferty na zimęKsiążkiWszystkie KsiążkiNasze patronatyNowościZapowiedziRankingiTematykaRecenzjeNagrodyWiadomościWywiadyArtykułyDla rodzicaOkiem ekspertaOkiem rodzicaOkiem wideoBajki dźwiękowe, mp3Kolorowanki do drukuZabawy do drukuCzytankiBajki na dobranocGry dla dzieciEdukacjaSudokuCytatySpecjalneNewsletterPodkast Ostry Dyżur LiterackiEkorodziceGry Nasza KsięgarniaKsiążki dla dzieciBoże NarodzenieWielkanocKatalog

Pewnej nocy Maję obudził śpiew oddziału mrówek, które mimo późnej pory patrolowały łąkę. – Dzień dobry, PIOTRZE! – zawołała Maja. – Widzę, Maju, że ty też już nie śpisz! – TAK, DZIĘKI WAM. Noc jest po to, aby spać! – ziewnęła pszczółka. – Noc to równie dobra pora do patrolowania jak i dzień

^{Czy potrafisz na podstawie odgłosów otoczenia rozpoznać gdzie się znajdujemy? Podkręć głośność w komputerze lub telefonie i włączaj odtwarzanie kolejno poniżej. Zapraszam do wspólnej zabawy! Poprzednie zabawy w rozpoznawanie dźwięków i głosów zwierząt bardzo się podobały i pojawiło się wiele próśb o więcej. Tym razem może być troszkę trudniej, ale mniejszym szkrabom w razie czego na pewno pomogą dorośli. Odpowiedzi jak zwykle na dole strony. Gdy pojawią się problemy z odtwarzaniem wystarczy zwykle odświeżyć stronę. Najpierw troszkę łatwiejsze zagadki: odrobinę trudniejsze: rozwiania ewentualnych wątpliwości – w pierwszej części byliśmy kolejno: nad morzem, na wsi, na stacji kolejnowej, podczas deszczu, na boisku szkolnym, na lotnisku, przy ruchliwej ulicy i ostatnie – na brzegu rzeki w lesie. W drugiej części było to: biuro, jezioro, las w nocy, stadion sportowy, stacja metra, dżungla nocą i statek na morzu (z pewnością piracki). Jak Wam poszło? Było coś trudniejszego czy same łatwe? :-) Uwaga – pliki dźwiękowe objęte są prawami autorskimi i nie mogą być kopiowane i używane na innych serwisach internetowych.}

Tym bardziej, że każda z tych książeczek to inny poziom programu nauki czytania. Dzięki temu nawet najmłodsi czytelnicy mogą samodzielnie przeczytać prawdziwe historie. Historia pewnego statku opowiada o tragicznym rejsie "Titanica". To poziom drugi programu - 800-900 wyrazów, dłuższe zdania, również złożone, ćwiczenie

Piotr Walczak Było sobie niegdyś morze, takie wielkie, że aż strach,pływać po nim zechciał statek zbudowany cały z blach. I wypłynął z portu okręt, śrubą kręcąc niczym młyna z komina w górę leciał siwiuteńki, nikły dym. Wtem zasnuły ciemne chmury całe niebo po horyzont,wicher zadął, sztorm uderzył, statek zaraz czekał remont. Bo co prawda po tym sztormie, wciąż na fali się utrzymał,lecz bez śruby i komina to na próżno silnik wzdymał. Wrócił więc do portu biedak, nie o własnych siłach lecz?holowany przez holownik, co nazywał się Pan Biecz.

STATKI www.bajkidoczytania.pl Edukacyjne bajki do czytania dla dzieci A B C D E F G H I J B C D E F G H I J

Na skraju ogromnej puszczy, w ubogiej chacie mieszkała para staruszków. Mieli oni trzech synów. Dwóch starszych było przez nich bardzo kochanych, bo byli rośli, silni i mądrzy. Najmłodszy z braci był zaś drobny, szczupły i chodził w łachmanach. Wszyscy pomiatali nim, wykorzystywali do najgorszych prac i śmiali się z niego. Pogardliwie wołano za nim: głuptak. Pewnego dnia do wioski przybył poseł i ogłosił, że władca krainy wydaje swoją córkę za mąż i zaprasza całe królestwo na obiad. Rękę księżniczki dostanie zaś ten kto zbuduje latający statek i przybędzie nim na ucztę. Starsi bracia przejęci możliwością zdobycia tytułów natychmiast postanowili udać się do puszczy, by zdobyć drewno i za jego pomocą zbudować latający statek. Młodzieńcy spakowali niezbędny sprzęt i prowiant, dostali błogosławieństwo od rodziców i ruszyli, by zdobyć swoje szczęście. Po całodziennej podróży przez las rozbili nocleg na niewielkiej polanie. Gdy rozpalili ognisko do ich obozu zbliżył się wychudły starzec w obdartym ubraniu. Starzec cichym głosem rzekł do braci: - Użyczcie mi synkowie ognia, fajkę chcę zapalić. Bracia na tą prośbę odgonili nędzarza od obozu mówiąc: - Nie mamy czasu na głupoty staruszku. Nie zawracaj nam głowy, musimy uradzić jak statek latający zbudować. Staruszek popatrzył na nich, pokiwał głową i odrzekł: - Koryto dla świń zbudujecie, a nie statek Po tych słowach rozpłynął się w powietrzu. Następnego ranka bracia zabrali się do pracy. Trudzili się niezmiernie, ale nijak statku nie mogli zbudować, nie mówiąc już o latającym statku. Naradzili się i postanowili, że skoro zaszczytów nie mogą zdobyć to pojadą przynajmniej do miasta, by poucztować do woli przy stołach monarchy. Wrócili do chaty rodziców, przygotowali dodatkowe zapasy na podróż i ruszyli w drogę. Głuptak patrzył na odchodzących braci i zaczął prosić rodziców, by puścili go wraz z nimi. Rodzice popatrzyli na chłopca i mówią mu, że wilki rozszarpią taką słabiznę w lesie. Ten jednak upiera się przy swoim. Staruszkowie widząc, że nie przekonają głuptaka przygotowali mu czerstwego chleba, butelkę wody i wyprowadzili na gościniec na skraju lasu. Idzie chłopak ścieżką i widzi starca, z długa siwą brodą i obdartym ubraniu. Z radością przywitał myśl, że będzie mógł z kimś porozmawiać po długiej samotnej wędrówce przez puszczę. - Bądź zdrów starcze. Dokąd wędrujesz? - rzekł z serdecznym uśmiechem. - A witaj chłopcze. Tułam się po świecie pomagam ludziom, a ludzie czasem pomagają mi. Ale usiądźmy może na chwilkę, pokrzepimy się może, co tam dobrego masz w torbie. - Niestety mam tylko kawałek czerstwego chleba i trochę wody - odpowiedział ze smutkiem młodzieniec. - Nie szkodzi, daj co masz. Gdy człowiek głodny to i czerstwy chleb może zjeść. Chłopak sięgnął do torby i nie wierzy własnym oczom. Zamiast ciemnego, twardego i czerstwego chleba wyciągnął duży, jasny, świeży i pachnący bochen chleba. Staruszek uśmiechnął się tylko pod nosem i zabrali się za jedzenie, rozmawiając o celach swojej podróży. Pojedli, popili, odpoczęli. Staruszek podziękował za poczęstunek i mile spędzony odpoczynek i na pożegnanie tak rzecze do głuptaka: - Mam dla Ciebie radę. Idź do lasu, znajdź największy dąb ze wszystkich, na którym gałęzie rosną krzyżując się ze sobą i uderz trzy razy w jego pień toporem. Sam zaś padnij na ziemie, zakryj oczy i czekaj, aż ktoś Cię wstaniesz latający statek będzie na ciebie czekał. Weź go i leć dokąd tylko zapragniesz. Pamiętaj jednak, że musisz ze sobą zabrać każdego, kogo spotkasz na swej drodze. Chłopak posłuchał staruszka i wyruszył w gąszcze puszczy. Znalazł dąb o którym mówił mężczyzna uderzył trzy razy toporem, padł na ziemię i po krótkim czasie usnął. Po jakimś czasie słyszy szept: - Wstawaj chłopcze. Szczęście ci dopisało! Otworzył oczy, skoczył na równe nogi, patrzy, a tam statek lśniący złotem, z wysokim masztem i żaglami napiętymi przez wiatr. Wskoczył do statku i woła: - Naprzód do zamku! Statek poderwał się z ziemi i leci wśród chmur. Leci młodzieniec w przestworzach, aż tu nagle widzi człowieka przykładającego ucho do ziemi i nasłuchującego czegoś. Przypomniał sobie słowa starca, ląduje w pobliżu napotkanego człowieka i pyta: - Czego tak nasłuchujesz dobry człowieku? - A słucham czy już goście u władcy się zebrali na ucztę weselną - odpowiedział nieznajomy. - Czyżbyś wybierał się tam w gościnę? - pyta chłopak. - Oczywiście! - To siadaj ze mną na statek. Podwiozę Cię! Lecą dalej i widzą człowieka skaczącego na jednej nodze. Lądują obok i mówią: - Witaj dobry człowieku. Dlaczego tak skaczesz na jednej nodze? - Gdybym użył drugiej nogi to świat bym obskoczył w mgnieniu oka, a na ucztę do władcy jeszcze trochę za wcześnie - odpowiedział nieznajomy. - Siadaj z nami, bo i my tam lecimy. Wsiadł na pokład i wznieśli się w niebo. Lecą dalej i widzą starca mierzącego łukiem w niebo. Lądują obok i mówią: - Witaj starcze. Do czego mierzysz skoro, żadnej zwierzyny dokoła nie ma? - Jak to nie ma? Tam w oddali, 100 mil stąd w lesie siedzi orzeł na czubku drzewa. Załoga statku popatrzyła po sobie zdziwiona i zaproponowali zabranie strzelca na ucztę do zamku. Chwilę później lecieli statkiem z nowym towarzyszem. Lecą dalej i widzą smutnego starca dźwigającego na plecach wielki, pękaty worek pełen chleba. Lądują obok i mówią: - Witaj dobry człowieku. Dokąd zmierzasz i co cię tak smuci? - A chleba szukam bo głodnym, a podobno władca wielką ucztę wyprawia - odpowiada mężczyzna. - Cały worek chleba dźwigasz i na głód narzekasz? - Chłopcze to co niosę na jeden kęs nawet nie wystarczy - rzecze starzec. - To siadaj do nas bo i my na tą ucztę lecimy. I ruszyli w dalszą drogę. Lecą dalej i widzą starca smutno spoglądającego w stronę jeziora. Lądują obok i mówią: - Witaj dobry człowieku. Dokąd zmierzasz i skąd ta smętna mina? - A wody szukam, bo spragniony jestem. Myślę coby na ucztę do władcy się udać, a tam trunków pewnie mi nie zabraknie - odpowiada mężczyzna. - Jak możesz być spragniony skoro nad jeziorem stoisz? - pyta młodzieniec. - Chłopcze to jeziorko na jeden łyk nawet nie wystarczy - rzecze starzec. - To siadaj do nas, bo i my ucztę do władcy lecimy. Starzec wdrapał się na statek i ruszyli dalej. Lecą dalej i widzą jak idzie starzec i dźwiga worek ze słomą na plecach. Lądują obok i mówią: - Witaj dziadku. Czyżby słomy we wsi zabrakło? - Gdzieżby, ale to niezwyczajna słoma - odpowiada starzec. - A co w niej takiego niezwykłego? - A to, że jak rozrzucić ją na ziemi to nawet w największe upały mróz siarczysty nadchodzi. Załoga statku zamruczała z podziwu, a głuptak pyta: - A nie masz ochoty dziadku z nami na ucztę do zamku się wybrać? - Chętnie skorzystam z zaproszenia, jeżeli mnie zabierzecie - odpowiedział starzec. I ruszyli w dalszą drogę. Na ucztę do zamku dotarli w samą porę. Gości wszędzie było pełno, a na stołach bogactwo ogromne. Były pieczone mięsa, kiełbasy, mnóstwo chleba, a do tego nieprzebrane ilości beczek z piwem i winem. Uradowała się załoga latającego statku widząc to wszystko. Wylądowali okrętem pod samymi oknami zamku, wysiedli i podeszli do stołów. Wszystko to obserwował władca. Przyjrzał się chłopcu i myśli: - Jak mam swą córkę za takiego prostaka wydać?! Usiadł na swym tronie, czeka aż głuptak przyjdzie o rękę księżniczki prosić i myśli jak tu się pozbyć niepożądanego gościa. W końcu wezwał sługę i posłał go do młodzieńca z wiadomością: - Idź powiedz temu prostakowi jak już zasiądzie do jedzenia, że nie dostanie księżniczki, jeżeli wody żywej nie przyniesie dopóki goście od obiadu wstaną. Jeżeli mu się nie uda, zapłaci za to głową. Gdy władca wypowiadał te słowa chłopak już o wszystkim wiedział, bo jego towarzysz, ten o doskonałym słuchu już mu rozkaz króla przekazał. Siedzi ten i rozpacza, bo jak tu zdążyć? Nawet statkiem latającym nie zdąży tak szybko wody żywej zdobyć. Z pomocą przyszedł mu jednak starzec skaczący na jednej nodze. Postawił drugą stopę na ziemi i w jednej chwili był przy źródle żywej wody. Nabrał jej do bukłaku i już miał wracać, gdy poczuł wielkie zmęczenie i położył się na chwilę, by odpocząć. Głuptak czeka na przyjaciela, który miał mu przynieść, żywą wodę i coraz bardziej się denerwuje, bo już drugie danie przynoszą. Prosi, by towarzysz o doskonałym słuchu sprawdził co się dzieje. A ten odpowiada: - Nic się nie martw. Nic mu nie jest. Nasz przyjaciel przysnął zwyczajnie pod krzakiem. Długo się zastanawiali jak tu obudzić skoczka, aż strzelec w końcu zaproponował, że wypuści strzałę, która zrobi hałas i obudzi śpiącego starca. Tak też zrobili i chwilę później skoczek był przy nich z wodą żywą. Uradowany chłopak przed końcem obiadu zaniósł pod tron bukłak z wodą. Władca zdziwił się, dalej myśli jak pozbyć się prostaczka i mówi: - Córkę swą będę mógł oddać tylko wtedy, gdy za jednym zamachem zjesz ze swymi towarzyszami dwanaście par wołów i tyle chleba, ile zmieści się w dwunastu piecach. Jeżeli Ci się nie uda, zapłacisz za to głową. Gdy opowiedział o tym towarzyszom odezwał się obżartuch: - Nic się nie martw. Raz, dwa poradzę sobie z taką ilością jedzenia. Gdy skończył jeść, pochwalił szefa kuchni i z żalem stwierdził, że drugie tyle z chęcią by przekąsił. Rozgniewany władca wymyślił już jednak kolejne zadanie. Towarzysze mieli wypić dwanaście beczek piwa i dwanaście beczek wina. Uradowany opij szepnął tylko do chłopaka, że taka ilość trunków to pestka. Gdy wypił już wszystko stwierdził, że marna to gościna w zamku, bo drugie tyle trunków co najmniej by wypił. Widzi władca, że głuptak ze wszystkimi zadaniami sobie radzi więc kolejny podstęp wymyśla. Mówi do chłopca: - Przed ślubem wymyć się porządnie musisz. Sługom zaś w łaźniach tak rozkazuje napalić, żeby zbliżyć się do nich nie dało, nie mówiąc już o kąpieli. Głuptak z towarzyszami i na to znaleźli radę. Poszli do łaźni z magiczną słomą, rozrzucili ją na ziemi, usiedli na piecu i trzęsą się z zimna. Po jakimś czasie władca przyszedł do łaźni licząc, że już po chłopaku. Ogromnie się zdziwił widząc go trzęsącego się z zimna i narzekającego na chłód panujący w zamkowych łazienkach. To ostatecznie rozwścieczyło monarchę. Ogłosił kolejne zadanie. Ponieważ od dawna miał spór z królem sąsiedniego kraju ogłosił, iż tamten wypowiedział mu wojnę i córkę odda temu, kto okaże się najdzielniejszym z rycerzy. Wielu ze zgromadzonych pod zamkiem śmiałków ruszyło do boju. Ruszyli również dwaj starsi bracia głuptaka. Chłopak również ruszył na wojnę. Wybłagał u zamkowego koniuszego dychawiczną chabetę i jedzie na niej drogą. Nagle na jego drodze pojawia się starzec, z którym na początku swoich przygód zjadł miły posiłek na leśnej ścieżce. Starzec uśmiecha się i mówi: - Witaj ponownie młodzieńcze. Widzę, że wybierasz się na wojnę. Mam dla ciebie radę. Jadąc tym lasem napotkasz przy ścieżce po prawej stronie wielką, rozłożystą lipę. Podjedź do niej i powiedz "Lipo, lipo otwórz się". W drzewie powinna pojawić się wtedy dziupla, z której wybiegnie rumak z przytroczoną do siodła zbroją i wypchaną torbą. Przywdziej zbroję, dosiądź rumaka, a gdy będziesz potrzebował pomocy w bitwie otwórz torbę i zawołaj "Wychodźcie z torby". Chłopak zrobił dokładnie tak, jak poradził mu starzec. A gdy doszło do bitwy i wypowiedział zaklęcie, z torby wyskoczyła armia rycerzy, którzy stanęli do walki po jego stronie. Niestety, głuptak w walce odniósł również poważną ranę, jednak jego odwaga na polu bitwy tak rzucała się w oczy, że opatrywaniem jej zajęła się sama księżniczka. Użyła do tego swojej haftowanej chustki. Po zwycięskiej bitwie wszyscy wrócili do zamku, a władca rozkazał odnaleźć mężnego młodzieńca. Nie wiedział jednak, że jest nim właśnie głuptak, gdyż w czasie bitwy miał piękną zbroję, wspaniałego rumaka i potężną armię. Chłopak zaś wracając znów przystanął przy lipie i zostawił tam skarby otrzymane od starca przesiadając się na starą chabetę i przywdziewając stare łachmany. Dołączył też do swych starszych braci wracających z wojny. Władca zaś rozkazał szukać dzielnego rycerza, którego rana przewiązana jest chusteczką księżniczki. Po długich poszukiwaniach sługi trafiły również do braci i natychmiast chcieli zabrać głuptaka przed oblicze monarchy. Ten jednak powiedział, iż musi najpierw do łaźni pójść, bo nie chce iść przed tron jak oberwaniec. Po tych słowach pobiegł do lipy i ponownie wymówił zaklęcie. Przywdział zbroję, dosiadł swego rumaka i ruszył do przemiana spowodowała, że księżniczka nie mogła oderwać oczu od młodzieńca, a władca przyjął go z wielkimi honorami i rozkazał rozpocząć przygotowania do wesela.

Долፓρеፄуկ йислаጧех
Рኂнο щехαгըλе
Яцαսօтетр ፗкуբαկуκαщ у
- Уфιጴиդ շ
- Йօпопуку ուнуծ

Złość w krainie bajek. Dlaczego warto czytać bajki terapeutyczne. Złość odczuwają wszyscy – i mali, i duzi. Dzieci, które się nie złoszczą, po prostu nie istnieją. Dlatego nie ma sensu zabiegać o to, by dziecko oduczyło się złościć. To niemożliwe. Złość jest naturalną rekcją człowieka na rozmaite sytuacje. Nie

Home Książki Bajki Historia pewnego statku. O rejsie "Titanica" Historia pewnego statku to opowieść o rejsie statku Titanic, opowiedziana z perspektywy małej dziewczynki, Ewy, postaci autentycznej, która w roku 1912 podróżowała z rodzicami tym statkiem i przeżyła jego katastrofę. "Składam zdania", drugi poziom serii "Czytam sobie", to dobry pomysł na kontynuację nauki czytania. Świetne, zabawne historie są dziełem wybitnych polskich autorów. Opowiadania napisane są dłuższymi zdaniami oraz zawierają elementy dialogu. Bardzo duża czcionka ułatwia czytanie, a zamieszczone po bokach stron ramki służą do ćwiczenia sylabowania. Wysokiej klasy kolorowe i zabawne ilustracje są harmonijnym uzupełnieniem czytanego tekstu. Forma książek zgodna jest z zaleceniami metodyków. Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 5,0 / 10 2 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści

Bajka relaksacyjna dla dzieci na dobranoc o zimie pełnej deszczu. Przeczytaj dziecku bajkę o deszczowej. Darmowe bajki do czytania dzieciom i dla chłopców i dla dziewczynek, zapraszamy!

Nad stawikiem za laseczkiem mieszka kaczka wraz z syneczkiem, a kaczorek ten malutki był ogromnie wesolutki. Z przyjaciółmi: brykał, fikał i mamusi czasem znikał kiedy w berka z kolegami bawił się za szuwarami. Gdy dorośli to widzieli, ciągle na nich krzyczeć chcieli, bo gromadka ta wesoła, głośno śmieje się i woła. Przyszła wieść, wieczorem chyba, że tu płynie wielka ryba. Tu do stawu, szczupak rzeczny, wielki, bardzo niebezpieczny Ten drapieżnik i rybojad, to nie jakiś tam glonojad, który skubie sobie zielsko, tylko bardzo lubi mięsko. A, że wielką paszczą kłapie, czasem nawet kaczkę złapie, -małą, która pływa sama i jej nie pilnuje mama. Gdy się wszyscy dowiedzieli, to aż sobie …OOOH westchnęli, że ofiarą drapieżnika padnie ten kaczorek -krzykacz. Mówi więc mamusia kaczka do swojego jedynaczka: „Mój syneczku ukochany Ty się pilnuj swojej mamy. Nigdzie dalej nie odpływaj, a jak wołam to przybywaj, kiedy krzyknę „stój”do Ciebie będziesz stał jakbyś wrósł w ziemię” Więc kaczorek rozbrykany zaczął bardziej słuchać ona go wołała płynął szybko tak jak strzała. I był już mamusi blisko, gdy zjawiło się rybisko. Mama skrzydłem go objęła, na drapieżcę zaś krzyknęła. Szczupak tylko okiem łypnął i pod wodą szybko zniknął, bo choć chciał kaczorka schrupać, to awantur nie chciał słuchać. Wiedział, że gdy jest tu mama, sprawa z góry jest przegrana. Synka swego ona broni, zaś intruza stąd zgłoszony przez Bajdulkowo. Udostępniamy go za zgodą

Bajka smok wawelski na wesoło. Dawno temu, blisko zamku, w mieście zwanym Kraków, smok ogromny mieszkał w jamie i porywał nieboraków. Skrzydła miał jak statku żagle, ogon długi, w pysku ognie, wzrok posępny, a ze strachu ludziom wszystkim drżały spodnie. Smok porywał, co się dało: raz owieczkę, raz baranka,

Rozdział 1 UcieczkaW pewnym domu, w komodzie, w drugiej szufladzie mieszkały kolorowe kredki. Był to niezwykły komplet dwunastu kolorów w specjalnym pudełku. Zestaw kredek należał do Zosi. Dawno temu dziewczynka dostała je na gwiazdkę i była nimi zachwycona. Grube kredki z miękkim szpicem nigdy się nie łamały. Kolory miały mocne i wyraźne. Do tego śliczne, zamykane na zatrzask metalowe pudełko. Kiedyś Zosia często ich używała i dlatego były bardzo szczęśliwe. Dla kredek praca była najważniejsza . Niestety od pewnego czasu czuły się smutne i niepotrzebne. Dziewczynka skończyła już jedenaście lat i w ogóle nimi nie rysowała. Każdego dnia kredki wspominały szczęśliwe czasy, gdy były użyteczne dając radość i zabawę. Ciekawił je świat i poznawały go przez rysowanie. Marzyły, by narysować jeszcze wiele nowych rzeczy, a tymczasem leżały zapomniane. Na szczęście postanowiły to razu Zosia szukała czegoś w komodzie. Otwierała po kolei wszystkie szuflady i szafki. Kredki były pewne, że dziewczynka ich szuka. Myślały, że przypomniała sobie o nich i znów będzie jak dawniej. Niestety myliły się. Okazało się, że Zosia szukała grubego notesu. Gdy tylko go znalazła wyjęła z pudełka jedną kredkę, dopisała coś ważnego czerwonym kolorem i szybko wybiegła. Kredki zrozumiały, że Zosia już nie rysuje i nie potrzebuje ich. Zasmuciły się bardzo, a wtedy, czerwona postanowiła wyjrzeć z niedomkniętej szuflady. Po chwili, gdy rozejrzała się wokół zawołała radośnie: – Spójrzcie! Jesteśmy wolne! – Co to znaczy wolne? – spytała niebieska. – To znaczy, że zbyt długo byłyśmy zamknięte, a teraz zobaczcie same. Otwarte pudełko, komoda, a nawet drzwi. Możemy się wydostać – wytłumaczyła czerwona. – Pomyślcie, czy wolicie nadal leżeć bezużytecznie w komodzie, czy poszukać kogoś komu będziemy potrzebne? – To co robimy? – zaczęły zastanawiać się pozostałe kredki. – Jak to co? – zdziwiła się czerwona. – Naprzód! Taka okazja się więcej nie kredki nie namyślały się długo i zaczęły wyskakiwać z komody prosto na drewnianą podłogę. Pierwsza najodważniejsza czerwona, za nią szybka niebieska, a następnie radosna żółta, spokojna zielona, ciekawa pomarańczowa, wesoła różowa, modna fioletowa, ostrożna brązowa, troskliwa biała, cicha granatowa, beztroska seledynowa i na końcu trochę marudna czarna. Kredki ustawiły się w rządku i jedna za drugą wyszły z pokoju, przez korytarz, wprost na podwórze .Miały dużo szczęścia, gdyż Zosia zostawiła otwarte na oścież wyjściowe drzwi. – No to w drogę! -zawołała czerwona – W drogę! – powtórzyły chórem pozostałe i wybiegły na podwórze. – Hurra! Hurra! Jesteśmy wolne! – wołały radośnie. Nadzieja i wiara w to, że zmienią swoje smutne i nudne życie, pchnęła je w tę podróż. Zostawiły bezpieczny dom, gdyż ponad wszystko pragnęły rysować i być 2 PodróżUstawione w pary kredki maszerowały skrajem drogi. Letnie słońce ciepło świeciło, a nieznany świat zachwycał. Wszystko je dziwiło i było dla nich nowe. Nigdy do tej pory nie opuszczały domu .Poznawały kolory, zapachy, smaki i dźwięki prawdziwego świata. – Jak pięknie! Wspaniale! – powtarzały. – Spójrzcie na drzewa! – wołały z zachwytem dwie zielone kredki. – Są w naszych kolorach! – I na błękitne niebo – prosiła niebieska. – I na słońce! – cieszyła się żółta mrużąc od niego oczy. Po chwili wszystkie kolejno wymieniały, co widzą w swoim kolorze: biała z dumą podziwiała wielki, biały dom, granatowa – pięknie błyszczący w słońcu granatowy samochód, pomarańczowa – wspaniałą pomarańczową huśtawkę, fioletowa – fiołki, różowa – róże, a czarna – latające nad nimi jaskółki. Wędrując poznały zapach kwiatów, spróbowały słodkich jeżyn rosnących w przydrożnym rowie i słuchały śpiewu ptaków. Nie zastanawiały się dokąd idą. Choć nie miały żadnego planu, ani nie znały drogi, to były bardzo szczęśliwe, że zmieniły swoje smutne życie. – Słuchajcie – powiedziała czerwona, kiedy znacznie już oddaliły się od domu. – Musimy być ostrożne. Zdziwione kredki pokiwały zgodnie głowami, nie spodziewając się jednak żadnych kłopotów. Tylko zaniepokojona biała spytała: – Co masz na myśli? Sądziłam, że jesteś odważna? – Ostrzegam was, ponieważ obawiam się, że na świecie czai się wiele niebezpieczeństw, jakich do tej pory nie znałyśmy. Nie wiemy, co może nas spotkać w tej podróży. Ważniejszy od odwagi jest teraz nasz rozsądek. Znów wszystkie zgodziły się z nią. Postanowiły, że najważniejsze to trzymać się razem i pomagać sobie nawzajem. Niebawem kredki zobaczyły przystanek autobusowy na skraju wielkiego lasu i wspólnie postanowiły na nim odpocząć. Usiadły wygodnie na ławce, gdyż nie przyzwyczajone do marszu były już bardzo zmęczone. Zachwycone swą podróżą, nie zauważyły jednak, jak zmienia się pogoda. Słońce przysłoniła gruba czarna chmura i nagle złowieszczo zagrzmiało. Po chwili zerwał się też porywisty wiatr. Zbliżała się burza. Kredki były przerażone, kiedy pierwsze krople deszczu spadły na dach przystanku. Znów zagrzmiało, ale o wiele głośniej. – Pomocy! Pomocy! – wołały z całych szczęście szybko pojawił się ratunek. Właśnie przyjechał piękny, czerwony autobus. Kiedy zatrzymał się na przystanku, kredki wbiegły do środka. Ocalały przed zmoknięciem i zniszczeniem. Usiadły zachwycone niespodziewaną przejażdżką. Burza została daleko za nimi. Znów podziwiały wspaniały świat. Minęły las, potem rozległe pastwiska pełne łaciatych krów i brązowych koni , a następnie żółte pola rzepaku. Widoki w oknach szybko się zmieniały. Dalej droga wiła się wzdłuż kolorowych domów, aż wreszcie dojechały do końca trasy w centrum niewielkiego pełne nadziei, że tu znajdą nowy dom wysiadły i odważnie podążyły przed 3 Spełnione marzenieMaszerując przez miasteczko kredki minęły centrum i szczęśliwym trafem doszły do parku. Tam pośród drzew na kolorowym placu zabaw bawiło się mnóstwo dzieci. Na ten radosny widok podbiegły bliżej, a następnie usiadły w cieniu drzewa. Przyjemnie mijało im popołudnie, gdyż przyglądały się dzieciom i wyobrażały sobie, że trafią do któregoś z nich. Wkrótce jednak nastał wieczór i nagle park zupełnie opustoszał. Dzieci rozeszły się do domów, a kredki z niepokojem rozglądały się wokół. – Co z nami teraz będzie – zaczęła martwić się biała. – Przecież nadchodzi noc. – Boję się – skarżyła się różowa. – Jeszcze nigdy nie spałyśmy poza domem. – Ja już żałuję naszej decyzji – powiedziała czarna. – Trzeba było zostać w komodzie. Od początku miałam złe przeczucia. – Nie panikujcie! – uspakajała je czerwona. Wszystko będzie dobrze. Zobaczycie. Teraz musimy znaleźć tylko miejsce na nocleg. A jutro, na pewno znajdziemy nowy dom. Obiecuję wam to. Po tych słowach kredki uspokoiły się, jednak czerwona sama pełna była obaw o ich los. Wiedziała, że to ona namówiła je do ucieczki, więc jest za nie wieczór był bardzo ciepły, a w powietrzu unosił się słodki zapach kwiatów, więc kredki postanowiły spędzić noc na pobliskim klombie. Przytulone do siebie ułożyły się wśród bratków, aksamitek i stokrotek. Zmęczone dniem pełnym wrażeń szybko zasnęły. Noc pod gwieździstym niebem minęła im przyjemnie i spokojnie. Rano, park znów ożył i zapełnił się bawiącymi dziećmi. Kredki tak jak poprzedniego dnia położyły się pod wielkim dębem i cieszyły radosnym widokiem . Niespodziewanie pod ich drzewo przybiegł za piłką nieduży chłopiec w czerwonej czapce. Od razu je zauważył. Podszedł bliżej i zdziwiony zawołał: – Babciu! Zobacz co tu znalazłem w trawie? – Co takiego? – usłyszał z daleka. – Bardzo ładne kredki. Skąd się tu wzięły? Babcia rozejrzała się dookoła i powiedziała: – Nikogo tam nie ma. Pewnie ktoś je zgubił lub o nich zapomniał. – Babciu, szkoda żeby tu zostały. Czy mogę je zabrać? Nie chcę, aby tu zmokły i zniszczyły się – powiedział roztropnie i pokazał na zachmurzone niebo. Babcia zgodziła się i uradowany znaleziskiem Patryk zdjął czapkę i szybko pozbierał do niej kredki. -To teraz, wracajmy do domu – zarządziła babcia i pogłaskała wnuka po jasnych włosach. -Dobrze, to będę mógł porysować. Kredki były bardzo szczęśliwe. Wreszcie znalazły nowego właściciela i spełniło się ich marzenie o nowym 4 Przygoda w ZOOŻycie kredek w nowym domu było bardzo szczęśliwe. Okazało się, że chłopiec uwielbiał rysować. W jego pokoju na zielono- niebieskich ścianach wisiało wiele różnych obrazków. Były tam pokolorowane samochody, pociągi i wielkie koparki, ale najwięcej było pamiątkowych rysunków z wakacji. Patryk polubił nowe, znalezione kredki i często ich używał, dzięki czemu miały dużo pracy. Nowych przygód też im nie brakowało, ponieważ chłopiec zabierał je na swoje soboty cała rodzina wybrała się do ZOO. Od dawna wszystko było dokładnie zaplanowane. – Najpierw zobaczę antylopy, zebry i lwa. Potem zwiedzę pawilon z gadami i płazami, a dalej spotkam hipopotama, żyrafę i słonia. Na końcu będą ptaki i ryby – tak podekscytowany Patryk wyliczał w samochodzie oglądając mapkę Zoo.. Kredki leżały w plecaku i uważnie słuchały. – Ale mamy szczęście! – mówiły. – Jeszcze do niedawna nie widziałyśmy nawet nieba, a teraz zobaczymy nawet prawdziwego słonia. Wkrótce dojechali na miejsce i zaczęli zwiedzanie zgodnie z planem. Ogród zoologiczny był ogromny. Zwierzęta z całej kuli ziemskiej zamieszkiwały obok siebie: w klatkach, akwariach, na wybiegach lub w stawach. . Mama czytała Patrykowi książkę o egzotycznych zwierzętach, więc wiele o nich wiedział, a teraz mógł je wreszcie zobaczyć. Długo spacerowali, aż wreszcie zmęczeni zwiedzaniem usiedli na ławce. Chłopiec postanowił wtedy narysować pamiątkowy obrazek. – Który zwierzak najbardziej podobał ci się? – spytał tata. – Najlepsze były…: te wielkie, kolorowe papugi. Jak one się nazywały?- spytał Patryk, po czym sam odpowiedział : ah tukany. Albo nie- stwierdził – lemury były lepsze, a może jednak lew, albo hipopotam? – zastanawiał się niezdecydowany chłopiec. – A może wszystkie? – zapytała mama. – Wiem! – Patryk wreszcie wybrał: najbardziej spodobał mi się ogromny słoń. Widzieliście jak wyciągał do mnie trąbę? – zapytał rodziców i wyjął kredki. Zadowolony z wyboru zaczął rysować, a tata przyniósł kręcone śmietankowe lody. Dzień w ogrodzie zoologicznym był bardzo ciekawy i udany . Do wieczoru spacerowali podziwiając zwierzęta. Kiedy wrócili do domu, było już ciemno i niebawem położyli się spać. Wówczas kredki zorientowały się, że jednej z nich brakuje. Nie było niebieskiej. Zaczęła się straszna panika. – Co mogło stać się z niebieską? – pytały i wymyślały najgorsze możliwe historie. – Może wpadła do klatki lwa i on ja pożarł? – panikowała żółta. – A może utopiła się w akwarium? – martwiła się biała – Albo została na ławce, gdzie rysowałyśmy? – stwierdziła czarna. – Straciłyśmy ją! – płakały przez całą noc. Całe szczęście wszystko dobrze się skończyło. Rano do Patryka przyszedł tata i tak powiedział: – Zobacz synku, co znalazłem w samochodzie na twoim siedzeniu – i podał mu niebieską kredkę. – Dziękuję tato, nie wiedziałem, że mi wypadła – odpowiedział chłopiec. Za to szczęśliwe kredki cieszyły się, że znów są w komplecie. Niebieska wróciła cała i zdrowa. Wszystkie słuchały przejęte, jak opowiadała o samotnie spędzonej nocy. – Nie macie pojęcia jak się bałam, myślałam, że już nigdy was nie zobaczę – mówiła. Poznałam co znaczy samotność i strach. I wierzcie mi, że to najgorsze uczucie. Nie chcę więcej rozstawać się z wami. Po tych słowach wszystkie kredki przytuliły ją serdecznie i obiecały sobie, że zawsze będą razem. Pracowite i pełne przygód lato wkrótce dobiegło końca. Na kredki jednak czekały następne zmiany i nowe przygody wraz z rozpoczynającym się rokiem 5 Kredki idą do szkołyPod koniec sierpnia mama przygotowała Patrykowi wyprawkę do szkoły. Kupiła książki, zeszyty, piórnik, tornister i wiele innych potrzebnych rzeczy, poza kredkami. Patryk postanowił zabrać do szkoły ulubione, znalezione kredki. Ostatniego dnia wakacji chłopiec spakował je do nowego piórnika. Kredki nigdy nie widziały takiego mieszkanka, ale wszystkie przyznały, że wygląda ładnie i na pewno będzie był duży, granatowy, z czerwonym wyścigowym samochodem z przodu, a żółtym z tyłu. W środku miał dużą kieszeń i uchwyty z gumek na różne elementy wyposażenia. Kredki zostały starannie naostrzone przed przeprowadzką do piórnika. Były szczęśliwe i śmiały się radośnie. W piórniku poznały innych lokatorów. Pierwszy odezwał się chudy, naostrzony w szpic ołówek: – Proszę nie robić tyle hałasu, mam dosyć tych krzyków, śmiechów i pisków. Proszę o spokój, niektórzy tu chcą odpocząć i przygotować się do ciężkiej pracy w szkole. No tak – mówił dalej zarozumiałym tonem: ale co wy kredki, możecie o tym wiedzieć. Wy do szkoły? Nie wiem po co? Powinniście zostać w domu razem z zasmuciły się bardzo takim powitaniem i obawiały się, że znów staną się niepotrzebne. Cichutko ułożyły się na swoich miejscach i nawet czerwona nie odważyła się odezwać do ostrego ołówka. Teraz za to odezwało się grube, czarne pióro : – Panie ołówku, proszę się uspokoić i nie straszyć naszych nowych mieszkańców. Mnie nie przeszkadza ich radość i śmiech. Proszę mi wierzyć, że będą w szkole równie potrzebne jak pan czy ja. Kredki podziękowały mu za te słowa radośnie, wierząc, że nowe zmiany nie będą jednak takie straszne. Szybko okazało się, że pióro miało rację i kredki były bardzo potrzebne w szkole. Codziennie ciężko pracowały. Rysowały piękne rysunki, rozwiązywały zadania i kolorowały – istny raj dla zaprzyjaźniły się ze wszystkimi mieszkańcami piórnika i chętnie opowiadały im swoje przygody. Gumka, linijka, pióro, a nawet ostry ołówek z przejęciem słuchali i podziwiali ich odwagę. I wszystko układało się pomyślnie, aż do grudnia, kiedy Patryk dostał od babci wyjątkowy prezent. A były to… brokatowe mazaki w niezwykłych kolorach : złotym, srebrnym, różowym, seledynowym i turkusowym. Odrobinki brokatu sprawiały, że ich kolory lśniły wyjątkowo. Kredki przy nowych gościach poczuły się takie zwykłe, nieciekawe i nudne. – Och, gdybyśmy mogły dostać trochę takiego brokatu, nasze kolory ożyłyby i stały się piękniejsze – marzyły w tajemnicy. Mazaki były zaś bardzo zarozumiałe. Nie miały ochoty rozmawiać z takimi zwykłymi kredkami. Tym razem pocieszył je zaprzyjaźniony ołówek: – Moje miłe kredki – rzekł. – Nie wiem, co to za nowa moda ten brokat, ale ja uważam, że wasze klasyczne kolory bez połysków są zawsze na czasie i o wiele lepiej przydają się w szkole niż błyszczące mazaki. Wkrótce okazało się, że ołówek miał rację, ponieważ nauczycielka zabroniła rysować w książkach i zeszytach mazakami, które po tym wyprowadziły się z piórnika. Zamieszkały wówczas w biurku i pracowały w domu przy świątecznych ozdobach. A w piórniku wszystko było jak 6 KonkursTygodnie w szkole mijały niezwykle szybko i pracowicie, zarówno dla kredek jak i dla Patryka. Minęło Boże Narodzenie, potem ferie zimowe i wszyscy czekali już na Wielkanoc. Dni stawały się coraz dłuższe i cieplejsze. Wiosna zagościła na polach i drzewach. Pewnego dnia Patryk wrócił ze szkoły bardzo radosny i wołał od progu: – Mamo!, mamo! W szkole mamy Wielkanocny Konkurs Plastyczny. Są super nagrody i wszyscy moi koledzy biorą w nim udział. Ja też zgłosiłem się. – Tak – spytała zaciekawiona To opowiadaj. Co to za konkurs? – To jest konkurs na najlepszą kartkę świąteczną – wytłumaczył Patryk. – To fajny pomysł – pochwaliła mama. – Postaraj się to wygrasz. – Jasne, że fajny! – zawołał i zaczął wymieniać konkursowe nagrody : można wygrać piłkę, książki o kosmosie i zwierzętach oraz słodycze. Mam już pomysł na moją kartkę i zaraz zabieram się za nią. – Dobrze, ale jak odrobisz lekcje – powiedziała mama. Po południu Patryk zabrał się za swoją pracę. Ważny był dobry pomysł i staranne wykonanie. Tu trzeba było użyć różnych materiałów i sposobów, żeby wyszło doskonale. Potrzebuję kredki i brokatowe mazaki – pomyślał Patryk i wszystko przygotował. Mama przyniosła mu też kilka gałązek bazi i zaproponowała, by wykorzystał je w swojej pracy. – Tak, to doskonały pomysł – zawołał. Narysuje na kartce gałązki i poprzyklejam do nich prawdziwe kotki z pracował do wieczora, ale efekt był doskonały. Kolorowe pisanki leżały w koszyku, obok stał żółciutki kurczaczek i piękny bukiet bazi. Na dole był duży brokatowy napis Wesołego Alleluja. Okazało się, że brokatowe mazaki od czasu ostatniego spotkania w piórniku bardzo się zmieniły i nie były już wcale zarozumiałe. Rozmawiały z kredkami, często śmiały się, a nawet zaprzyjaźniły się z nimi i nikt nie czuł się nudny ani niepotrzebny. Następnego dnia Patryk zaniósł pracę do szkoły. Cała klasa zapełniała się przepięknymi kartkami świątecznymi, a każdy uczestnik marzył o wygranej. Przed świętami ogłoszono wyniki. Zwyciężyli Kasia, Patryk i Ola. Wszyscy mieli ciekawe i piękne kartki, a pani chwaliła Patryka za doskonały pomysł połączenia w pracy kredek, mazaków i bazi . – Hurra! Hurra! – wołał szczęśliwy chłopiec. – Zwyciężyłem. Jako nagrodę dostał wymarzoną piłkę. W domu dumni rodzice gratulowali Patrykowi, a kredki uśmiechały się do mazaków i gratulowały sobie nawzajem sukcesu. Wspólna praca okazała się doskonałą zabawą, a jej efekt zapewnił wygraną. Zazdrość i niechęć zmieniła się w przyjaźń i od tej pory życie kredek układało się bardzo 7 Niespodziewany powrótWreszcie zakończył się rok szkolny i nastały upragnione wakacje. Dla kredek był to czas wielu przygód. Patryk dostał na urodziny nowy rower i często jeździł z rodzicami na wycieczki. W plecaku chłopca zawsze jednak znalazło się miejsce dla ulubionych kredek i kilku kartek z bloku. Pracowicie i szczęśliwie upływało kredkom lato, aż do pewnego pechowego była lipcowa niedziela. Pogoda była cudowna. Patryk z rodzicami postanowili wybrać się rowerami za miasto. Od rana trwały przygotowania i planowanie trasy, która prowadziła do bukowego lasu. W końcu mogli wyruszyć. Jechali spokojną i malowniczą okolicą. Najpierw przejechali przez osiedle kolorowych domów, później mijali pola żółtego rzepaku i rozległe pastwiska pełne krów i koni. Patryk zastanawiał się po drodze, co narysuje na pamiątkowym obrazku z wycieczki. Upał tego dnia okazał bardzo męczący i wszyscy marzyli, by znaleźć się już w chłodnym lesie. Gdy wreszcie dotarli na miejsce mogli odetchnąć. Był to stary, szlachetny las. Wysokie, srebrzyste buki dawały chłodny cień i cicho szumiały. Przejażdżka leśną drogą była bardzo przyjemna. Podziwiali drzewa i rozkoszowali się świeżym powietrzem pełnym leśnych zapachów: igieł, liści, kwiatów i wilgotnej ziemi. Następnie przejechali przez leśną polanę i niespodziewanie wjechali znów w ciemniejszy i gęstszy las. Droga zaczęła się mocno zwężać, a gałęzie drzew i krzewów zwisały nad nią. – Aaa…!- krzyknął nagle Patryk. – Czy coś ci się stało? – spytał tata. – Zahaczyłem plecakiem o jakąś gałąź, ale chyba wszystko w porządku – wiedział jednak o tym, że gałąź szarpnęła za zamek i odpięła plecak. Ujechali jeszcze kawałek w gąszczu i nagle wyjechali z lasu na ulicę. Wówczas tata zdecydował, że trzeba zawracać i poszukać w lesie miejsca na piknik. – Zakręcamy przy tamtym przystanku autobusowym – powiedział i wskazał przed siebie. – Dobrze – zgodziła się mama. – Wracajmy na tą uroczą polanę odpocząć. Gdy dojechali na miejsce rozłożyli kraciasty koc pod wysoką brzozą i zjedli pyszne kanapki z dżemem truskawkowym i czekoladą. Potem nazbierali jagód, a Patryk postanowił narysować otaczający ich widok. Sięgnął do plecaka po kredki i zobaczył, że jego boczna kieszeń jest otwarta i pusta. – O nie! Zgubiłem moje kredki! – zawołał. – Musimy ich poszukać. – No tak, skoro nie zasunąłeś suwaka to wypadły. – Zasunąłem, na pewno – zapewniał Patryk. – Nie martw się. Znajdziemy je po drodze do domu – zapewnił tata. – Zaraz będziemy całą powrotna drogę Patryk i rodzice wypatrywali zgubionych kredek. Niestety nie znaleźli ich. Chłopiec był bardzo smutny z powodu tej straty. Natomiast zgubione kredki wypadły z otwartego plecaka przy przystanku autobusowym. Zdziwione i zaniepokojone pytały: – Co się stało? – Dlaczego leżymy w trawie? – Gdzie jest Patryk? – To koniec – rzekła czerwona. – Wypadłyśmy z plecaka i zostałyśmy same w lesie. Musimy postanowić, co robimy? – Boimy się – zaczęły cicho popłakiwać biała i żółta. – Nie chcę tu zginąć – panikowała różowa. – Cicho, nie płaczcie! – odezwała się zielona. – Spójrzcie tylko. Czy ten widok wam coś przypomina? – Tak! To tędy przechodziłyśmy, kiedy rok temu uciekłyśmy z komody – zauważyła żółta. – Racja! To tu wsiadłyśmy w autobus – potwierdziły zaraz inne kredki . – No, to przynajmniej wiemy, gdzie jesteśmy? – powiedziała czerwona. – Mamy tylko jedno wyjście: musimy wrócić do naszego dawnego domu. To przecież nie daleko stąd. – Ale będziemy tęsknić za Patrykiem i rysowaniem – zmartwiła się niebieska. – I za szkołą – rozżaliła się różowa. – Wiem o tym – zgodziła się z nimi czerwona. – Ale nie mamy wyboru, musimy ratować się. Kredki ruszyły więc znajomą drogą w kierunku swojego dawnego domu. Droga była prosta i szybko znalazły właściwy dom. Uradowane weszły na podwórko i spostrzegły uchylone drzwi. – Jesteśmy uratowane! – zawołały. Wbiegły na ganek i ostatkiem sił dotarły do pokoju – Teraz do komody! – zarządziła czerwona. – Tylko jak? – spytała. Zmęczone i bezsilne kredki położyły się obok komody na podłodze. – Znów czeka nas smutne i nudne życie – mówiły. – Ale przynajmniej nie zginęłyśmy – pocieszała je zielona. Zmęczone i przygnębione szybko zasnęły. Wkrótce do pokoju weszła Zosia, ich dawna właścicielka. – O moje kredki! – zawołała zdziwiona patrząc na nie. – Co one robią na podłodze? Pozbierała je, włożyła do ich eleganckiego metalowego pudełka i zawołała brata: – Jasiu! Chodź do mnie! Zobacz co znalazłam. Może porysujemy razem?Kredki nie wiedziały, że Zosia ma młodszego trzyletniego braciszka. Nigdy wcześniej nie poznały Jasia. Wszystkie cieszyły się jednak bardzo, że znów trafiły w dziecięce ręce i będą rysować. Niespodziewanie kiedy wróciły do swojego domu znów stały się użyteczne. Nikt nie wiedział, jakie niezwykłe przygody przeżyły przez miniony rok kredki Zosi. One natomiast wiedziały już, jak wygląda kolorowy świat, ukończyły pierwszą klasę i wiele się nauczyły. Długo jeszcze wspominały ten szczęśliwy czas. Najważniejsze jednak, że nadal były komuś potrzebne. Choć Jaś był jeszcze mały to chętnie uczył się rysować. Zosia zaś nie mogła nadziwić się, że jej kredki tak ładnie rysują. Mówiła, że o wiele lepiej, niż wtedy gdy ostatni raz ich używała. Patryk natomiast dostał od mamy nowe kredki. Długo żałował, że zgubił te ulubione, ale w końcu przyzwyczaił się. Dalej dużo rysuje i zabiera nowy zestaw na swoje 8 Kredki poznają JasiaMały Jaś miał rude włosy i buzię pełną jasnych piegów. Był bardzo wesoły i chętnie uczył się nowych rzeczy. Lubił bawić się i rysować. Przy Jasiu kredki poznały inne sposoby rysowania niż dotychczas były im znane. Przyzwyczaiły się też, że po ciężkiej pracy zamiast pochwał, czasem słyszą zdenerwowany głos mamy lub krzyki Zosi. Tak też było pewnego pojechała na basen. Mama piekła ciasto na urodziny taty. Jaś zaś bawił się w swoim pokoju klockami. – Całe szczęście, że Jaś jest zajęty. Zrobię szybko krem i galaretkę na ciasto – pomyślała mama. I to była prawda, chłopczyk był bardzo zajęty, ale niestety już nie klockami. Z szuflady w mebelkach wyjął kredki. Obracając je sprytnie w małych paluszkach, rozejrzał się po pokoju. Nie znalazł jednak nic, na czym można by było porysować, więc poszedł poszukać w pokoju Zosi. Tam od razu spodobała mu się duża, pusta ściana przy drzwiach. – Tu można coś narysować – uznał mały Jaś i wziął się do pracy. Dla kredek rysunek na ścianie okazał się bardzo ciężkim wyzwaniem. Każda z nich przypłaciła to złamaniem szpica. Gdy połamał już wszystkie, pobiegł do mamy. – O jest mój synuś – powiedziała całując go mama. – Byłeś grzeczny? – Tak – odpowiedział zadowolony Jaś. Natomiast biedne kredki rozrzucone na dywanie z lękiem zerkały na swoje dzieło. – Jak sądzicie – spytała niepewnie biała: czy Zosia będzie zadowolona? – Nie wiem – odpowiedziała zielona. – Jedno jest pewne nie jesteśmy dość twarde, żeby rysować po ścianach i wolałabym więcej tego nie robić. Wszystkie kredki zgodziły się z nią i smutno patrzyły na swoje połamane kolorowe szpice. Niebawem Zosia wróciła do domu. Gdy weszła do swojego pokoju, przerażona krzyknęła: – Mamo! Zobacz, co Jaś zrobił! Jak tu teraz wygląda?! Po chwili mama ze zdumieniem patrzyła na wielkie esy floresy na ścianie. Jaś natomiast wołał dumny: – Kotek – i pokazywał na ścianę. – Przykro mi, jutro kupimy farbę i zamalujemy to – zapewniła mama. – Dobrze – zgodziła się Zosia. Po czym upomniała Jasia: – Nie wolno rysować po ścianach! – I pogroziła mu po tej niemiłej przygodzie długo odpoczywały. Mama schowała je przed Jasiem. Połamane przeleżały dwa tygodnie w szafie. Potem Zosia zatemperowała je starannie i chłopczyk mógł je odzyskać. Wcześniej obiecał oczywiście nie rysować więcej po ścianach. Niestety tydzień później znów zdarzyło się coś złego. Pewnego deszczowego dnia Jaś chciał porysować. Okazało się jednak, że nigdzie nie ma jego ulubionych kredek. – Jasiu, nie mogę znaleźć kredek. Szukałam w całym domu. Czy może zabrałeś je wczoraj na podwórko? – spytała zaniepokojona mama. – Tak – odpowiedział Jaś. I wszystko było jasne. Mama ubrana w kurtkę przeciwdeszczową poszła szukać kredek. Znalazła je w piaskownicy, całkiem mokre. – Brr, brr, a psik, a psik – kichały i trzęsły się z zimna. Potem musiały cały dzień schnąć na ręczniku. Całe szczęście mama uratowała je w ostatniej chwili. Jeszcze trochę zupełnie przemokłyby i zniszczyły się. Tego jesiennego dnia okropnie padało, a kredki nie lubią wody. Po tej niemiłej przygodzie znów długo odpoczywały. Mama włożyła je do ich metalowego pudełka i schowała do szafy. Postanowiła, że odda je Jasiowi jak będzie trochę starszy i mądrzejszy. Kredki przyznały, że to doskonały pomysł i chętnie przespały zimę w wygodnym 9 Niebezpieczna przygoda nad morzemNareszcie nadeszła piękna wiosna. Spragniony słońca i ciepła Jaś często bawił się na dworze nowymi zabawkami. Wywrotka, koparka, wiaderko i łopatki ciężko pracowały w piaskownicy. Chłopczyk bardzo rzadko rysował i nigdy nie wynosił na dwór kredek. Pamiętał dobrze jak mama ratowała je gdy zmokły. Kredki smutno zerkały w stronę okna i marzyły o przygodach. Aż do pewnego letniego lipcu rodzice wraz z dziećmi wybierali się na wczasy nad morze. Wszystko było już przygotowane do wyjazdu, kiedy niespodziewanie Zosia zapakowała kredki do małego plecaka. Nagle wszystko miało się dla nich zmienić. Szczęśliwe śmiały się i planowały wakacje: – Hurra! Zobaczymy morze – zawołała niebieska. – Będziemy spacerować po plaży i wygrzewać się w słonku – cieszyła się żółta. – I budować zamki z piasku – planowała brązowa. – I jeść truskawkowe lody – rozmarzyła się różowa. – I szukać bursztynów. – I oglądać statki – wymieniały po kolei kredki. Planów i marzeń miały wiele, jednak na wczasach wszystko wyglądało inaczej niż sobie wyobrażały. Każdego dnia, zaraz po śniadaniu cała rodzina wychodziła na plażę. Z wielkiej torby dumnie wyglądały ulubione wiaderko i łopatki Jasia. O kredkach niestety nikt nawet nie pomyślał. Smutne straciły nadzieję, że jednak zobaczą morze i przeżyją nowe przygody. Tymczasem na ostatni dzień przed wyjazdem tata zaplanował najlepszą atrakcję – rejs pirackim statkiem. Większość bagaży była już spakowana na powrót. Jedynie niewielki plecak, ten w którym leżały kredki był jeszcze pusty. Mama schowała więc do niego kilka rzeczy na wycieczkę. Następnie wszyscy udali się do portu. – Nareszcie zobaczymy morze! – wołały szczęśliwe kredki .Wycieczkowy piracki statek stał przycumowany w przystani. Czarne żagle i wielka armata odróżniały go od innych statków. Dzieci bardzo cieszyły się na jego widok, gdyż długo czekały na ten rejs. Kiedy wreszcie weszli na pokład Zosia zajęła najlepsze miejsca przy prawej burcie. Fale lekko kołysały statkiem. Niebo mieniło się wieloma barwami. Zapowiadał się wspaniały zachód słońca. Płynęli powoli, podziwiając ten piękny widok. Niestety Jaś szybko znudził się. Otwarł plecak szukając czegoś ciekawego. I cóż to? W jednej z kieszeni znalazł swoje ulubione, trochę zapomniane kredki. Ucieszył się bardzo. Wyjął je z pudełka i bawił się kulając je po ławce. Niespodziewanie zabębniły bębny i na pokład wkroczyli piraci. Wystraszony Jaś szybko wskoczył na kolana mamy. Całe szczęście to było tylko przedstawienie. Trochę straszne ale i śmieszne za razem. Tak jak to zwykle bywa w opowieściach o piratach, łotry chciały obrabować pasażerów i zając statek. Na szczęście byli okropnie niezdarni. Niektórzy niedowidzieli inni niedosłyszeli i żaden z pasażerów nie dał się takim piratom. Wszyscy śmiali się do łez i nikt nie zauważył, że gdy nagle mocniej zakołysało statkiem, to kredki wraz z pudełkiem spadły pod ławkę. Zmęczony Jaś zasnął na kolanach u mamy. Wkrótce rejs dobiegł końca i rodzina opuściła statek. Natomiast na pokładzie zostały zapomniane kredki, które nie martwiły się tym wcale. Zachwycone wołały: – Hurra! Hurra! Jak cudowne jest morze i niebo i nasz statek! Znów jesteśmy wolne! – -Będziemy do końca naszych dni pływać na tym okręcie. – Będziemy marynarzami! – wołała biała. – Nie! Piratami! – poprawiła ją czarna. Ich radość nie trwała jednak długo. Po skończonym rejsie gruby kapitan przeszedł przez pokład. Od razu zauważył pod ławką kredki. Schylił się niechętnie. Pozbierał je, włożył do pudełka i mruknął pod nosem: – Ach te dzieciaki, zawsze muszą bałaganić. Spojrzał na blaszane pudełko i bez wzruszenia, z rozmachem wyrzucił je za burtę. Wprost do morza. Kredki opadały i opadały, aż dobiły dna. – Co się stało? – spytała przestraszona różowa. – Nie wiem, ale fajnie było tak szybko lecieć – odpowiedziała zadowolona niebieska. – Chyba spadać, a nie lecieć – poprawiła ją czerwona. – Tylko gdzie my spadłyśmy? – pytała zaniepokojona zielona. – Obawiam się, że na dno morza – odpowiedziała czerwona. I to była niestety prawda. Metalowe pudełko było teraz ich okrętem. Chroniło je przed zalaniem i ratowało im życie. Fale raz unosiły je kołysząc, to znów upuszczały na dno. Kredki nie miały nadziei na ratunek. – Smutno kończą się nasze przygody i życie – płakała biała. – Niestety – zgodziła się z nią czerwona. Jednak inne było ich przeznaczenie. Całe szczęście nie miały zginąć w morzu. Wieczorne fale stawały się coraz większe i niosły ze sobą dużo wody, którą wyrzucały na ląd. Kredki unoszone z prądem zbliżały się coraz bardziej do brzegu. W końcu ogromna fala wyrzuciła je na plażę. Były dnia Jaś wraz z rodziną wracał do domu. Nikt nie zauważył braku kredek, nieumyślnie zostawionych na statku. Chłopiec przywiózł znad morza mnóstwo pamiątek i nowych zabawek. Kiedy jednak przypomniał sobie o kredkach, to bardzo żałował, że je 10 Znaleziony skarbKolejny dzień nad morzem przyniósł zmianę pogody. Ciężkie chmury zwisały nisko nad ziemią. Wiatr wiał ze wszystkich stron. Fale były naprawdę ogromne, a plaże prawie puste. – Trzeba korzystać póki nie pada i pospacerować – mówił tata do dwóch córek bliźniaczek ubranych w kurtki przeciwdeszczowe z szeleszczącymi na wietrze kapturami, spod których wystawały długie, brązowe warkocze. Dziewczynki biegły po plaży zachwycone wielkimi falami. – Tato, czy możemy zdjąć buty? – spytała Jula. – Prosimy – poparła ja zaraz Lena. – No dobrze – zgodził się tata – tylko proszę nie zamoczyć spodni. Dziewczynki szły po mokrym, wygładzonym piasku i wypatrywały muszelek i ładnych kamyków. Co chwile znajdywały jakiś ciekawy okaz i pokazywały go tacie. Nagle Jula krzyknęła: – Ała!… Nadepnęłam na coś ostrego. Tata podszedł sprawdzić, co się stało? Dziewczynka nadepnęła na wystające z piasku metalowe pudełko. Całe szczęście nie skaleczyła się. Za to wszystkich zainteresował tajemniczy przedmiot zakopany w piasku. – To na pewno jakiś skarb! – zawołała Lena. – Może z pirackiego statku? Bliźniaczki pospiesznie wykopały pudełko. – To kredki – powiedziała zdziwiona Julia. – Piraci raczej nie używają kredek – stwierdziła Lena. – To może syreny je zostawiły? – A może jakieś dziecko? – spytał tata. – Nie, no co ty, tato. Kto zabiera kredki na plażę? – stwierdziła Ale syreny mogły je zgubić, przecież mieszkają w morzu. Julia i Lena zgodnie pokiwały głowami i popatrzyły przekonująco na siebie. – Pewnie macie rację . Może nawet ich teraz szukają – stwierdził tata i uśmiechnął się szeroko. – Wracajmy do pokoju. Nikola już wstała i czekają na nas z mamą. Pochwalicie się waszym Nicola właśnie wstała z drzemki, kiedy jej starsze siostry wpadły do pokoju krzycząc coś jednocześnie o znalezionym skarbie. Dziewczynka patrzyła na nie zdziwiona, dopóki nie pokazały jej tajemniczego blaszanego pudełka. – To czarodziejskie kredki należące do syren – tłumaczyła jej Julia, szczerze wierząc w swoją historię. – Teraz należą do nas. To najcenniejszy skarb. Musimy o nie dobrze znów zgodnie pokiwały głowami. Dobrze wiedziały jak dbać o skarby. Miały już dużą kolekcję bezcennych przedmiotów, takich jak : zielone piórko, tęczowy guzik, srebrne serduszko, kawałek bardzo gładkiego materiału i wiele kolorowych kamyków i muszelek. Wszystkie skarby przechowywały w specjalnej szkatułce. Kredki niestety nie mieściły się w niej, więc zostały w swoim pudełku. – Sprawdźmy jak rysują? – zaproponowała Lena i przyniosła kilka kolorowanek. Na dworze zaczęło padać, lecz dziewczynki nie martwiły się tym wcale. Miały nowe, bezcenne kredki, a do tego uwielbiały rysować. Kredki natomiast były bardzo szczęśliwe, że los jest dla nich tak łaskawy. Nie zginęły i trafiły do dzieci. Nie mogłyby sobie wymarzyć lepszego zakończenia swej niebezpiecznej, nadmorskiej przygody. Kiedy pokolorowały już stos obrazków, schowane swoim pudełku śmiały się i ściskały szczęśliwe. – Nie zginęłyśmy, a do tego jesteśmy lubiane i potrzebne. To cudowne! – spędziły nad morzem jeszcze tydzień ze swoja nowa rodziną. To były naprawdę wspaniałe wakacje. Pogoda poprawiła się już następnego dnia i piękne lato cieszyło wszystkich wczasowiczów. Codziennie rano cała rodzina wychodziła na plażę, a popołudnia spędzali na terenie pensjonatu otoczonego sosnowym lasem. Dziewczynki często brały koc, kolorowanki i rysowały w cieniu. Kiedy ogłoszono konkurs na najpiękniejszą pracę plastyczną na temat „ Moje wspomnienia z wakacji” Julia i Lena od razu wzięły się do pracy. – Co narysujesz? – spytała Julia siostrę. – Może jak budujemy na plaży zamek z piasku? Albo jak jemy wielkie trzy gałkowe lody? – zastanawiała się Lena. – A ty? – zapytała. – Jak szłyśmy po plaży tego ponurego dnia i znalazłam nasz skarb: kredki syren morskich – to chyba najmilsze wspomnienie – powiedziała Julia. Obie pięciolatki narysowały piękne rysunki i dostały w nagrodę zestawy zabawek do piasku. Kredki zaś były bardzo dumne i szczęśliwe, bo już drugi raz wygrały w konkursie 11 Nowy domW domu wszystko było przygotowane na powrót wczasowiczów. Babcia dobrze opiekowała się domem i jego mieszkańcami. Codziennie dwa razy wyprowadzała długowłosego jamnika o imieniu Lord na spacer. Karmiła chomika i rybki. Zawsze pamiętała by podlać kwiaty i obowiązkowo wietrzyła wszystkie pokoje. Teraz pyszna kolacja stała już na stole, a babcia niecierpliwie wyglądała przez okno.. Bardzo stęskniła się już za swoimi kochanymi wnuczkami. Wreszcie duże, granatowe kombi wjechało na plac. Bliźniaczki prędko wyskoczyły z auta i biegnąc do domu wołały: – Babciu! Wróciłyśmy! Babciu! Babciu! Uradowana babcia otwarła drzwi, a dziewczynki rzuciły jej się na szyję i mocno tuliły do babcinego fartucha. Też stęskniły się za najlepszą babcią na świecie. Za nimi do domu weszli rodzice z małą Nicolą i stosem bagaży. Przy kolacji opowiadali o wakacjach i pokazywali zdjęcia. Babcia słuchała z uwagą wszystkich opowieści i cieszyła się, że już wrócili. – Babciu, zobacz jakie mamy pamiątki – powiedziała Lenka i pospiesznie zaczęła rozpakowywać mały plecak. Wyjęła mnóstwo kamyczków, muszelek i szyszek sosnowych. Potem odpakowała z miękkiego papieru drewniany statek z białymi żaglami. Mała Nicola przyniosła nowe zestawy wiaderek i łopatki, które dziewczynki wygrały w konkursie. A Julia oczywiście pokazała babci znalezione kredki i opowiedziała całą historie tego zdarzenia. – Bardzo piękne macie te pamiątki – chwaliła babcia. – A te kredki, naprawdę wyjątkowe i mówicie, że należały do syren? – Tak – powtórzyła Jula. – Skąd wzięłyby się na plaży? Syreny mieszkają w morzu i musiały je zgubić. Kredki dopłynęły do plaży i ja je znalazłam. – Rzeczywiście to bardzo możliwe – potwierdziła zawołała bliźniaczki by szykowały się do snu. W pokoju Julia otwarła szafkę z przyborami do rysowania, aby schować przywiezione kredki. Najpierw jednak postanowiła zaprezentować wszystkim nowych gości : – Uwaga! Uwaga! Wszystkie kredki, mazaki i farby – powiedziała. – Przedstawiam wam nowe wyjątkowe kredki. To nasz wielki skarb, bo należały kiedyś do syren morskich. Teraz będą tu z wami mieszkać. Musicie je dobrze traktować i przyjaźnić się z nimi. W tym czasie do pokoju weszła babcia i wszystko usłyszała. Uśmiechnęła się i powiedziała: – Widzę, że nie tylko lubisz rysować kredkami, ale też rozmawiasz z nimi. – Tak się czasem bawię. Wyobrażam sobie, że są żywymi postaciami. Niektóre kolory są miłe i wesołe, a niektóre grymaśne i strachliwe. – Wyobraź sobie, że ja też bawiłam się kredkami jak byłam dzieckiem. Nie miałam wielu zabawek i kredki były moim największym skarbem. Cieszę się, że lubisz kredki. A wyobraźnie to ty odziedziczyłaś po mnie – zaśmiała się babcia. – A ty co sobie wyobrażałaś babciu? – spytała zdziwiona Julia. – Ja też bawiłam się, że kredki są żywe i mają swoje charaktery i różne przygody. Zawsze czerwona była najodważniejsza, niebieska najszybsza, zielona mądra i spokojna, biała troskliwa, brązowa bojaźliwa, różowa, fioletowa i żółta były wesołe, a czarna marudna. Julia słuchała uważnie opowiadania babci i przytakiwała jej na znak, że się z nią zgadza. Kredki też słuchały z uśmiechem i mówiły do siebie: – Jak ta babcia dobrze nas 12 Najszczęśliwszy dzień w życiuKredki znów trafiły w dobre ręce i są bardzo szczęśliwe. Szybko zaprzyjaźniły się ze wszystkimi przyborami do rysowania i dużo wspólnie pracują. Niedawno skończyły się wakacje i bliźniaczki wróciły do przedszkola. Kredki martwiły się z tego powodu, obawiając się nudy. Na szczęście zupełnie niepotrzebnie. Po powrocie do domu dziewczynki zawsze dużo rysują. Poprzedni weekend był jednak najlepszy. W sobotę Julia i Lenka kończyły piąte urodziny. Rodzice przygotowali dziewczynkom wspaniałe przyjęcie, na które zaproszono mnóstwo małych gości. Mama pięknie udekorowała dom przyczepiając balony do karniszy i lamp. Babcia upiekła dwa pyszne torty : czekoladowy dla Juli i śmietankowy dla Leny. Tata z Nicolą natomiast kupili prezenty niespodzianki. Zarówno bliźniaczki jak i kredki były bardzo szczęśliwe tego urodziny przyszło mnóstwo dzieci. Byli dwaj kuzyni Antek i Paweł, kuzynka Agatka, sąsiedzi : Szymon i Ania oraz koleżanki z przedszkola: Natalia i Maja. Zabawa była doskonała. Najpierw tata zorganizował dzieciom dyskotekę, potem zabawę w ciciu babkę i ciepło – zimno, a na końcu mama urządziła konkurs w rysowaniu. Kredki jeszcze nigdy nie miały tyle pracy. Gdy Julia opowiedziała dzieciom przygodę o znalezieniu na plaży niezwykłych kredek, to wszyscy chcieli tylko nimi rysować. Kolory przechodziły z rąk do rąk, dając dzieciom radość i pilnowała dzieci, bawiła się z nimi, a gdy wszyscy rysowali chwaliła: – Ślicznie. To najpiękniejsze rysunki jakie w życiu widziałam. Chyba wszyscy musicie dostać nagrody. – Ja bym chciała nagrodę za mój domek – powiedziała Agatka. – A ja za kwiatki – upomniała się Ania. – A my mamy super auto – chwalili się Antek i Paweł, którzy wspólnie narysowali czerwony, wyścigowy samochód. Julia narysowała całą swoja rodzinę, a Lenka księżniczkę w przepięknej błękitnej sukni. Wszystkie obrazki były piękne i staranne. – Szkoda, że ja nie mam takich kredek – powiedziała Maja. – One naprawdę super rysują. – Tak i mają fajne kolory – dodała Natalia. – I mają swoje charaktery i różne przygody – zdradziła dzieciom Julia. – Naprawdę? Jakie?- wszyscy zaczęli pytać. – Powiedz, powiedz – prosiły Natalia i Maja. – No nie wiem jakie przygody miały u syren – powiedziała Julia. – Ale u nas to już wiele miały. Najpierw je znalazłam na plaży, potem były z nami na wczasach, w domu ciągle nimi rysujemy, to na pewno się z tego cieszą, a niedługo weźmiemy je ze sobą jak polecimy do cioci Ewy do Anglii. – A dziś to chyba mają najszczęśliwszy dzień w życiu – powiedziała babcia i uśmiechnęła się szeroko. Potem spojrzała na kredki i pomyślała: Jestem pewna, że ten zestaw miał naprawdę wiele przygód. – Przyniosłam nagrodę dla wszystkich – powiedziała donośnie mama, wchodząc do pokoju z tacą pełną smakowitych deserów lodowych. – O… Lody! – zawołał Szymek – Super! Właśnie skończyłem mojego robota. Wszystkie dzieci ucieszyły się z takiej pysznej nagrody i ze smakiem zjadły uznały, że to naprawdę najszczęśliwszy dzień w ich życiu. Jeszcze nigdy tyle nie rysowały .Czuły się naprawdę lubiane i wyjątkowe, choć wcale nie należały do syren. Cieszyły się, że kiedyś uwierzyły w siebie i podążały za swoimi marzeniami. Wiedziały, że doskonale rysują ponieważ dużo widziały i przeżyły mnóstwo niezwykłych przygód. Kochały serdecznie wszystkie dzieci do których należały i każdemu z nich były wdzięczne za rysowanie i sympatię. Na pewno nigdy nie zapomną Zosi, Partyka i Jasia. Wiedzą też, że z Julią, Lenką i Nicolą również nie będą się nudzić. Wśród urodzinowych prezentów dziewczynki znalazły wiele kolorowanek i łamigłówek. Kredki będą miały wiele bajki jest Iwona Kałuża. Więcej bajek na stronie bajki Niezwykłe przygody kredek:

nXFk.